'Zou je, wat je ons zojuist hebt verteld, op papier willen zetten ?'
Ik zat op kantoor tegenover de driekoppige divisie-leiding waar ik, na terugkeer op SPL uit Cairo, naar toe was gegaan om te klagen over het gedrag van de purser op die vlucht.
'Dat is helemaal mooi', dacht ik.
Ze hadden me namelijk zojuist verteld dat ze in feite al jarenlang geweten hadden dat deze purser onverzorgd, onbeschoft en ongemotiveerd was en waarschijnlijk betrokken bij één of andere handel in Cairo, maar dat ze niemand bereid hadden gevonden om dat ook op schrift te stellen. Zonder een dergelijk rapport konden ze niets tegen hem ondernemen.
Ik zei dat ik er over na wilde denken en ging verontwaardigd over deze reactie van de divisieleiding naar huis.
Wat was dat toch, dat niemand, zelfs onze bazen niet, de verantwoordelijkheid op zich wilde nemen als een collega er zo overduidelijk de kantjes vanaf liep en bovendien uitdagend een lange neus trok naar alle collega's die er wat van durfden te zeggen? Als al het cabinepersoneel dezelfde mentaliteit had gehad als deze purser, dan was de KLM allang failliet gegaan !
Terwijl iedereen wist wat ik zojuist had uitgevonden, wilden ze van mij dat ik hem erbij zou lappen, zodat ze zich achter mijn rug konden verschuilen. Ik hoorde ze het, in mijn verbeelding, al tegen hem zeggen: 'Nee, wij kunnen er niets aan doen hoor...maar we moeten wel maatregelen nemen, omdat zij nou eenmaal een rapport heeft geschreven...!'
Na er een paar dagen over nagedacht te hebben, kwam ik tot de conclusie dat iemand die een loopje met ons nam, omdat we allemaal te laf waren om hem aan te geven, verdiende om afgerekend te worden op zijn daden, dus schreef ik mijn rapport.
Over hoe hij in de cabine, voor de ogen van alle passagiers, met zijn vieze vingers, twee asperges uit het hors d'oeuvre bakje van een plateau had gepakt en deze in beide mondhoeken had gehangen. Zo serveerde hij de maaltijden.
Over hoe hij tegen een business-class passagiere, die een dure bontjas droeg, had gezegd : 'Zo meid, wat heb je daar allemaal voor moeten doen?'
Over hoe hij mij, met 5 zware plateaus in mijn handen, van achteren, ik had hem niet zien aan komen, een knietje had gegeven zodat ik bijna voorover op de grond was gevallen.
Over hoe hij bij vertrek op het vliegveld van Cairo, spoorloos was verdwenen, omdat hij moest checken of zijn bagage wel aan boord werd geladen.
Over hoe hij in Istanbul de pantrydeur had geopend en alle handbagage uit de handen van de instappende passagiers had gegrist en die op het platform had gesmeten. De mensen protesteerden dat er breekbare spullen en/of al hun papieren in die bagage zaten, maar dat kon hem niets schelen, dan moesten ze maar niet van die grote tassen en pakken mee aan boord nemen. Later hoorde ik dat de stationmanager hem had meegedeeld dat het ruim vol zat en dat we veel te zwaar beladen waren en daarom had gedreigd onze crewkoffers van boord te laten halen. Van die mededeling was hij totaal in paniek geraakt! Uiteindelijk, na veel gedoe, werden onze koffers in de cockpit opgestapeld: 9 kleine koffers van ons en 7 grote koffers van hem.
Een paar weken nadat ik mijn rapport had ingeleverd, hoorde ik, dat hem een band was afgenomen, maar dat hij nu als AP naar Cairo vloog. Uiteraard met behoud van senioriteit en salaris ! Wat voor een straf was dat ?
Enige maanden daarna, ik werkte als purser op een vlucht naar CDG, zat hij, als FII, bij mij aan boord. Bij het instappen had hij zijn middelvinger naar me opgestoken en me vierkant in mijn gezicht uitgelachen !
Weer een tijdje later las ik in de krant, dat KLM-purser J.V. op het vliegveld van Cairo was garresteerd en in de gevangenis zat wegens het pogen tot uitvoeren van antiquiteiten, wat ten strengste verboden was.
Of mijn rapport invloed had gehad op deze ontknoping wist ik niet, maar wat ik wèl wist was, dat we hem nooit meer als collega aan boord zouden tegenkomen!
Dit verhaal is eerder gepubliceerd in het boek "Luchtvaartverhalen", samengesteld door Aart van Wijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten