Driemaal Kaa. Uu. Tee.

         Het was 29 maart 1977 en we waren 'ready for take-off'.
Langzaam draaide de B747 de startbaan op. Ik zat op de crewseat bij deur 14 en keek naar buiten. Er was niet veel te zien, groen gras met daarboven mist, niets ongewoons voor de tijd van het jaar.
         Ik was die ochtend opgeroepen. De coördinatie had me gezegd dat ze wel wisten dat ik twee dagen daarvoor teruggekomen was uit Mexico, maar ze hadden geen enkele 'standby-stewardess' bereid gevonden die wilde vliegen, want iedereen was nog in een diepe shock na het verschrikkelijke ongeluk op Tenerife, 36 uur daarvoor. Maar ik vloog al wat langer en had veel ervaring dus hadden ze gedacht...
Ja hoor, ik ging wel. Geen probleem.
         De motoren werden op volle kracht vooruit gezet en we rolden steeds sneller over de baan naar het ' point of no return'. Behalve het geluid van de motoren was het doodstil in de kist. Ik keek naar de passagiers op de rij voor me. Ik zag dat de mevrouw in het midden haar handen om de stoelleuningen geklemd had. Haar gezicht was lijkbleek geworden.
         Het had een  routine-vlucht moeten zijn, maar vanaf eergisteren zou alles anders zijn. Allerlei beelden en stemmen van mijn omgekomen collega's waaiden door mijn hoofd:

-Het gezicht van Klaas,'s morgens vroeg op de crewborrel in een donkere kamer van Hotel Florida in Lissabon, na aankomst uit Caracas.-
- Een koude winternacht in Tokyo. Sukiyaki.en sake. Bert en ik die een wedstrijdje doen wie het meeste sake kan drinken zonder dronken te worden. Zo worden de èchte tijgers van de papieren gescheiden, had hij gezegd. Hij had gewonnen.
- Zomernacht in New York. Klamme hete stadslucht, geuren van shoarma, hotdogs en pretzels, walmen van de ondergrondse die uit de roosters op de trottoirs omhoog stijgen, de constant loeiende politiesirenes. We lopen lacherig op de 42ste straat een blue movie-tent binnen.
 "Heb jij wel eens een blue movie gezien ?" had Bert gevraagd.
 "Nee, ik niet."
" Je bent niet in NY geweest als je die niet één keer gezien hebt, net zoals de 'Rockettes' en de 'Empire State Building '. "
" O ja ? OK.. ! "
Een hokje met een paar stoelen en een klein schermpje waardoor we naar een soort striptease kijken. Net als het spannend belooft te worden, schuift een irritant gordijntje ervoor. Gauw quarter erbij in de veronderstelling dat we nu het vervolg te zien zullen krijgen. Niks hoor. Nieuw filmpje. Na een paar dollar te hebben gespendeerd zijn we maar ergens een biertje gaan drinken, om onze verhitte hoofden wat af te koelen.-
- Met mijn maatje Marcelline, een hete zondagmiddag, lopend op 5th Ave. Daarna zittend op een beschaduwd plekje in het Central Park.-
- Het balkon van het Riviera Hotel in Beirut met uitzicht op de Corniche en de Middellandse Zee. Helen en ik, die met onze echtgenoten een aperitiefje drinken. We zouden vier dagen in Beirut gaan slippen en hadden grootse plannen gemaakt. Het briefje dat we, vlak na aankomst uit BKK, onder onze deuren hadden gevonden, met het bericht dat we vannacht al naar huis moesten vliegen met een DC 8-63, die met pech door het Midden Oosten aan het zwerven was. De radiocassetterecorder, die ik op die reis in SIN had gekocht. Ik had hem aangezet met een draaiende cassette erin, zonder dat de anderen het gemerkt hadden, om te checken of de microfoon goed werkte. Bij het later afdraaien horen we onze vier opgewonden stemmen die, door elkaar heen, allerlei boze verwensingen in de richting van de onzichtbare KLM-er roepen die, uitgerekend ons, eruit had gepikt om op die vlucht in te vallen.
" Ik vind het een schandaal ! Die man zou verboden moeten worden ! Ik pik het niet langer, ik ga staken" , riep Helen. "K..,k..,k..!" schalde mijn stem luid en krachtig door de luidspreker.We hadden de slappe lach gekregen. De microfoon werkte goed !
Natuurlijk hadden we die nacht gewoon, met onze mannen die nauwelijks 24 uur in Beirut waren geweest, aan boord gezeten en waren een aantal uren later, op drie motoren, op SPL geland.
Het restaurant in Bergen Binnen, waar we een paar dagen later samen zijn gaan eten.
Het cassettebandje dat ik daarna nooit meer beluisterd heb en nu ook nooit meer zou doen.-

        Achter onze rug ging de cockpit als eerste de lucht in, gevolgd door de rest van het vliegtuig. Hier...op dit  moment... Het was te verschrikkelijk om te denken aan wat er toen gebeurd moet zijn.
        Ik keek naar de mevrouw voor mij. Haar knokkels waren spierwit geworden en ik las de doodsangst in haar ogen. Ik overwoog even om iets tegen haar te zeggen, maar wat ? We vliegen nog, dus alles is in orde ?... Of :  het gebeurt maar zelden dat er twee ongelukken met dezelfde maatschappij... Maar dat was helemaal niet waar..We waren machteloos en afhankelijk van de expertise van de cockpitcrew en de samenlopen van omstandigheden.
         De verlichting van het ' fasten seat belt sign' ging uit. Ik stond op en liep naar de pantry. Voor ons was het weer ' business as usual ' .
         K..,k..,k...


Dit verhaal is eerder gepubliceerd in het boek `Luchtvaartverhalen`, samengesteld door Aart van Wijk.