Een aardige bal

Het was al laat in de nacht geweest toen we, na aankomst in Karachi,  in de ongezellige crewroom van het Midway House nog even  iets dronken.
De purser, we zullen hem hier Piet noemen, vroeg of er misschien mensen geïnteresseerd waren om, later op de dag, een partijtje tennis te spelen.
Dat vond ik leuk, want ik had jarenlang mijn racket langs de route meegesleept maar zelden andere spelers aangetroffen. De copiloot en de BWK tennisten ook en we spraken af om elkaar om 17.00 uur op de baan te ontmoeten.
De purser schepte nog even op over hoe goed hij was en dat hij betwijfelde of het voor hem wel de moeite waard zou zijn om met ons te gaan tennissen want hij speelde een aardig bal, al zei hij het zelf !
Even overwoog ik of ik zou vertellen dat ik vroeger in de top 50 van de KNLTB-ranglijst had gestaan, of dat ik in de beginjaren van mijn vliegtijd nog de kampioene van de KLM en die van Libanon had verslagen. Ik besloot echter om mijn mond te houden, want als ik de laatste tijd meer dan één keer per jaar een racket had vastgehouden was dat veel geweest; misschien kon ik wel helemaal niet meer tennissen ..?

Volgens afspraak verzamelden wij ons rond 17.00 uur op de baan. Ik zorgde ervoor dat ik tegenover de purser kwam te staan en mijn partner werd de copiloot.
Al tijdens het inslaan ontdekte ik dat de purser het niveau bezat van een gemiddelde 4e klas op zaterdagmiddagcompetitiespeler.  De andere twee waren  "houthakkers", zoals we de spelers noemen, die nog nooit een tennisleraar hebben gezien en bij gebrek aan techniek hun racket als een soort (strijd)bijl hanteren.

Toen de lucht van geel-bruin naar oranje-rood verkleurde, de muezzin op de moskee opriep voor het avondgebed  en naast de baan de bearers en de sweepers neerknielden met hun achterwerk naar het oosten gericht, hadden de copiloot en ik gewonnen.
De purser verliet met het gezicht van een oorwurm het veld en terwijl hij boos wegliep beet hij ons nog toe dat we er geen hout van konden! Dat zette kwaad bloed bij de andere twee : wie dacht ie wel dat ie was ? Björn Borg ?

Op weg naar Bangkok kwam ik even in de cockpit kijken. De copiloot draaide zich om en vroeg lachend :
'En...? Hoe gaat het met Pietje Borg, is tie nog steeds boos ?'
'Ja hoor. Ik heb hem nog een revanche op de baan van Plaswijck aangeboden, maar hij zegt dat hij zijn slag niet op ons gaat verpesten!'

In Bangkok vonden we, op onze zoektocht naar een vervanger voor Pietje Borg, de captain van een andere bemanning bereid voor hem in te vallen.
Die speelde ècht een aardige bal !!

Dit verhaal werd eerder gepubliceerd in het boek "Luchtvaartverhalen", samengesteld door Aart van Wijk.