Het moet in het begin van de negentiger jaren zijn geweest dat ik, uit verveling, aan het zappen was voor mijn televisie. Plotseling zag ik een bekend gezicht ! Hé, was dat niet steward H met wie ik in 1983 Kerstmis had gevierd in Bangkok ? Ja, hij was het, maar hij zag er niet al te best uit. Dat klopte ook, want het programma ging over de omgang tussen AIDS-patiënten en hun "buddy's" en hìj was de AIDS-patiënt.
Hoe ironisch, want ik herinnerde me die kerstreis nog heel goed en ook de conversatie, die we 's nachts op de gang van Plaswijck met elkaar hadden gevoerd.
Ik was omstreeks middernacht uit de bar gekomen om naar bed te gaan, want we hadden 's morgens vroeg "calling-time" om een op-en-neertje naar Hongkong te doen, toen ik hem op de gang was tegengekomen, op weg naar buiten.
"Hé," waar ga jij naar toe ?" had ik hem gevraagd.
"Ik ga nog even de stad in," had hij me, met een twinkeling in zijn ogen, geantwoord.
"Ok, maar we hebben morgen wel een volle bak, dus ik wil geen excuses van je horen als je je niet goed voelt, want je moet keihard werken."
"Ja, dat weet ik."
"Kijk je wel een beetje uit ?"
"Ja, moeder." En daar ging hij.
Hoofdschuddend keek ik hem na. Waar was hij mee bezig ? De berichten over een nieuwe ziekte genaamd "AIDS" , die vooral onder homofiele mannen scheen voor te komen, hadden ons ondertussen bereikt en het eerste geregistreerde slachtoffer was een Canadese steward geweest.
Ik herinnerde me al die andere keren dat ik collega's midden in de nacht was tegengekomen op weg naar een homo-bar, op het moment dat ik naar bed ging.
Daar was bijvoorbeeld die steward geweest, die op zijn eerste reis naar Houston, terwijl wij na aankomst in het hotel nog een beetje in de hal stonden te treuzelen, reeds omgekleed uit de lift was gekomen, duidelijk op weg naar iets of iemand.
"Ken jij soms iemand in Houston ?" hadden we aan hem gevraagd.
"Nee hoor, ik ga naar een bar."
"Welke bar dan en hoe kom je aan het adres ?"
"Nou gewoon, uit de 'Gay Guide of the World' die heb ik altijd bij me."
Dat was de eerste keer dat ik van die gids hoorde.
Op een reis naar Sydney in 1984 ( de vlucht naar Sydney stond onder de collega's bekend als de 'Gay-Express') , had ik een beetje ruzie gekregen met een steward. Iedere nacht van de week die we er slipten, bezocht hij homo-bars. Toen ik hem op een nacht bij de lift van het hotel tegenkwam, ik ging naar bed en hij ging uit, had ik hem verteld dat ik in de krant gelezen had dat 80% van de homofiele mannen in Sydney met HIV besmet waren en dat hij een beetje voorzichtig moest zijn. Hij werd kwaad, want waar bemoeide ik me mee, hij wist het allemaal beter, hem kon niets overkomen !
Nu, na zoveel jaren, besef ik pas dat we, als vliegend personeel, getuige zijn geweest van één van de oorzaken waarom AIDS zich zo snel over de hele wereld kon verspreiden.
Alle mannen in dit verhaal zijn gestorven aan AIDS.
Dit verhaal is eerder gepubliceerd in het boek "Luchtvaartverhalen", samengesteld door Aart van Wijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten