Een tijdje geleden las ik in de krant dat de KLM een stewardess ontslagen had omdat ze weigerde haar gemillimeterde haar te laten groeien. Een crewcut voor vrouwen? Dat mocht niet.
Dat gedoe met de haardracht, daar had ik tijdens mijn vliegtijd ook mee te maken gehad, alleen niet omdat mijn haar te kort was maar juist het tegenovergestelde en dat mocht ook niet. Het had iets te maken met het feit dat lange haren in de soep konden vallen. Lang haar moest derhalve opgestoken worden en wel zodanig dat het uniformhoedje er nog bovenop paste. Aanbevolen werd een Grace Kelly-rol te dragen, waarvoor je een vulling nodig had die eruit zag als een harige kroket. Het haar werd daar vervolgens omheen gedraaid en met haarspelden vastgezet. Als er geen haartje meer losslierde, wat je kon controleren door met een handspiegel je achterkant in de badkamerspiegel te inspecteren, spoot je een halve bus haarlak erover uit, zodat de wind er geen vat op kon krijgen als we via het platform naar het vliegtuig moesten lopen.
Na een tijdje begon dat opsteken me op te breken omdat het zoveel tijd in beslag nam en ik aan een uur calling-time niet genoeg had. Dus zette ik zelf de wekker, maar dat had weer als nadeel dat ik in geval van vertraging voor niets was opgestaan. Toen ik daar eens over klaagde tegen Mathilde ( Willink) de Doelder, die zelf een heel ingewikkeld bouwsel op haar hoofd droeg, kreeg ik van haar het advies om die rol er de hele reis in te laten zitten en rechtop in bed te gaan slapen......! Zo deed ze het zelf ook, want zij had maar liefst drie uur nodig om haar eigen kapsel in elkaar te frunniken. Door de grote krulspelden die ze er gewoon in liet zitten, leek me dat inderdaad niet zo lekker: horizontaal slapen.
Op een keer in Tokyo liep ik in één van die grote warenhuizen per ongeluk een afdeling binnen waar pruiken werden verkocht. Voor de grap probeerde ik er een paar uit in verschillende kleuren en stijlen. Bij een korte pruik met donkerrode krullen was ik verrast door het effect. Leuk zo'n metamorfose, tegelijkertijd realiseerde ik me dat een pruik dè ideale oplossing zou zijn voor mijn haarproblemen.
Na onze aankomst in Bangkok vanuit Tokyo kwamen, bij mijn binnenkomst in de crewbar, mijn bemanningsleden zich één voor één aan me voorstellen. Ik probeerde ze ervan te overtuigen dat ik in hun crew zat, maar ze geloofden me niet. Ze herinnerden zich niet een blonde stewardess met lang haar aan boord te hebben gezien, dat zouden ze toch heus wel opgemerkt hebben. De captain was zelfs verontwaardigd dat ik me niet aan hem had voorgesteld. Toen ik verklapte dat ik de stewardess was met de donkerrode krullen waren ze stomverbaasd. Ze vonden dat ik helemaal niet op die vrouw, die wel wat van een Ierse had, leek. Sterker nog : ik had zelfs een heel ander karakter !
Zo vloog ik een tijdje met die pruik op. Ik vond het wel interessant om steeds van identiteit te kunnen wisselen, hoewel er wel een paar nadelen aan vast zaten. Zo vonden de buren, die door ieder gaatje gluurden, dat mijn vriend een enorme schuinsmarcheerder was omdat hij er wel drie vriendinnen op na hield: een stewardess met rode krullen, een stewardess met blond opgestoken haar en alsof dat nog niet genoeg was kwam er ook nog een blonde met lang haar over de vloer. Schande...!!!! Zouden die meiden het wel van elkaar weten, vroegen ze zich af ?
Daar moesten we smakelijk om lachen, echter het grootste nadeel was toch wel het fris houden van dat pruikenhaar. Als je na het vliegen thuiskwam hing er zo'n vieze lucht om je heen. Je kleren en haren stonken naar ongewassen en slapende mensen, smerige sigarrettenaslucht en zweetvoeten. Dat kon eenvoudig opgelost worden met water, shampoo en zeep. De pruik reinigen bleek een lastiger karweitje te zijn dan ik had gedacht. Je kon hem wel wassen en watergolven, doch op den duur werd hij daar niet beter van. Integendeel, na een tijdje werden de krullen slap, de kleur dof en de coupe lag eruit.
Ik kon natuurlijk steeds weer een nieuwe pruik kopen, wat een kostbare aangelegenheid beloofde te worden.
Er zat uiteindelijk niets anders op (al probeerde ik wel de grenzen, wat de lengte van mijn haar betreft, op te zoeken, wat me soms op een waarschuwing van mijn divisiehoofd kwam te staan):
de schaar in dat lange haar...!
Dit verhaal is eerder gepubliceerd in het boek "Luchtvaartverhalen", samengesteld door Aart van Wijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten