Het begon net een beetje leuk te worden op de B747, sinds het vliegtuig op het Verre Oosten was gaan vliegen, maar mijn opluchting duurde niet lang, want de KLM had nog een ander wide-body vliegtuig besteld. Deze keer niet van de Boeing vliegtuigfabrieken, maar van McDonnel Douglas: de DC10. Tot mijn grote droefenis werd ik ingedeeld bij de eerste groep, die op dit vliegtuig moest gaan vliegen. Na de cursus gingen we het vliegtuig invliegen op de NAD- routes. Och herejee, wat een onding, vergeleken tenminste met de B747. In de pers werd juichend over het apparaat geschreven, het was immers supermodern want de computertechnologie uit het Apollo ruimtevaartprogramma was in het ontwerp geïntegreerd. Hoera voor de cockpitcrew, maar over het cabine-ontwerp waren volgens mij, wat minder Griekse of Romeinse Goden geraadpleegd. De toiletten zaten naast de pantries, zodat we weer het probleem kregen, dat in de rij staande passagiers ons werkterrein blokkeerden. De galley achterin het vliegtuig lag onder de staartmotor, zodat het lawaai daar niet te harden was. Van het ene gangpad naar het andere kon je alleen maar via de pantry komen, wat vooral in de 1e klas een probleem opleverde, want daar liep je steeds door het werkterrein, wat toch al krap was, van de hofmeester heen. We werkten met maaltijdtrolleys van 80 kg., waarmee we constant de helling op of af moesten zeulen, want het vliegtuig hing een beetje achterover. Waarom dat zo was ? Mensen die het konden weten zeiden, dat het kwam omdat de KLM onder de aanbevolen snelheid vloog ( kostenbesparing ?) en daarom zeilden we door de lucht als een heks op haar bezemsteel. Als gevolg daarvan kwam het wel voor, dat als je de deur van een trolley aan de lage kant opende, de maaltijdplateaus er spontaan uitgleden. Het werkstation van de purser zat naast deur 12, bij de toiletten en de pantry, niet echt een lekkere plaats om te werken. Achterin het toestel vormden de crewseats naast de toiletten onze rustplaatsen. Eet smakelijk! Het gevolg van deze situatie was, dat we containers uit de pantries op de vloer gingen zetten om met een kussentje er bovenop een betere zitplaats te creëeren. Maar rustplaatsen ? Heb je wel eens een motor gehoord, die constant zijn toerental aan het bijstellen is ? Voor iemand met een gevoelig gehoor staat dat gelijk met een 1e graads martelwerktuig.
Het was gewoon stom toeval, dat ik steeds op de golf der vernieuwingen aan het surfen was. Tegen wil en dank, dat wel, maar het had geen zin om me te verzetten tegen de 'vooruitgang.'
Maar waarom was er zo'n groot verschil in mijn waardering voor een DC 8 en een DC 10 ? Ik denk, dat het de schaalvergroting was. Of was het misschien heimwee naar een tijd die niet meer terug zou komen? We hadden als crewleden op de DC 8 een soort familieverband gevoeld en dat gevoel was langzaam maar zeker verloren gegaan sinds de wide-body vliegtuigen waren ingevoerd.
In de loop der jaren zou ik niet over mijn weerzin heen komen.
DC 10, mij niet gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten