Dus moest ik die keer naar Curaçao en dan via Paramaribo, waar we passagiers zouden oppikken, terug naar Lissabon en Amsterdam. Er was toen nog geen officiële lijnvlucht naar Suriname, maar we gingen er al wel regelmatig naar toe.
We landden op Paramaribo en als Royal Class Stewardess moest ik van boord af, mee met de 1e klas passagiers die een tegoedbon hadden gekregen om, op kosten van de KLM, een drankje te gebruiken. Ik zat te wachten tot onze vlucht omgeroepen zou worden, zodat ik bij de bar de rekening kon betalen via een voucher.Terwijl ik naar buiten keek, waar ik een leeg vliegveld zag, met alleen onze blauwe vogel op het platform, zag ik uit een ooghoek een stuk of tien Surinaamse jongedames die, zo leek het wel, op mij afstormden. Ik keek achter me, of daar misschien aantrekkelijke jongemannen zouden zitten, waarheen ze zo enthousiast onderweg waren, maar nee, ze stopten bij mijn tafeltje. Eén van hen verzamelde moed om me, namens hen, te vertellen dat ze gesolliciteerd hadden bij de KLM als stewardess en of ik ze kon vertellen of ze aangenomen waren. Daar keek ik van op. Natuurlijk hadden we al Japanse en Thaise stewardessen, werkten we soms in één vliegtuig samen met bemanningen van Garuda, PAL, VIASA en ALM, maar dat de KLM besloten had Surinaamse stewardessen aan te nemen, was geheel nieuw voor mij. Ik stelde ze gerust door te zeggen, dat ik geen nieuws had, maar dat dat zeker snel zou komen en dat ik hoopte ze binnenkort als collega te kunnen begroeten. Na nog een aantal vragen te hebben beantwoord, moest ik aan boord.
We zaten bomvol met passagiers, die duidelijk niets gewend waren, zeker niet aan onze westerse luxe, en geen idee hadden waar ze naar toe gingen. Het keuzemenu was nogal ongelukkig samengesteld. De mensen konden nl. kiezen uit steak of pom, met een verhouding van 60/40%. Als je hen vroeg wat ze wilden eten, vroegen ze eerst wat steak was en besloten dan toch maar voor 'pom': het nationale Surinaamse gerecht. Het gevolg was, dat we het niet eens meer vroegen maar eerst de pom uitdeelden en de steak aan de rest van de passagiers. Ook het drankje gaf problemen. Eerst wilden ze weten wat je allemaal in de aanbieding had en vroegen dan om een glaasje 'soft'. Welke 'soft' ? Dus ook daar pakten we maar ten einde raad de cola- of 7Up-fles, tenzij er duidelijk werd aangegeven wat gewenst was. Ik herinner me nog één hele mooie uitspraak van een prachtige 'kota-missie'dame. Toen ik haar vroeg wat ze wilde drinken , zei ze: "Ach mevrouw, geeft u maar wat van u afhangt."
Een paar maanden later kwam het bericht, dat de KLM een overeenkomst had gesloten met de Surinaamse regering. De KLM kreeg toestemming om een lijnvlucht te openen op Paramaribo. In ruil daarvoor zou de KLM Surinaamse stewardessen aannemen.
De rest is geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten