Alsof de duvel ermee speelde: ik wilde niet naar Afrika en zeker niet als het daar winter is, maar het stond wel degelijk op mijn indeling.
De eerste dag vlogen we naar Lagos, waar we na een korte nachtstop als pax met Nigeria Airlines naar Kano zouden vliegen om na een uur of 14 weer gecalled te worden voor onze vlucht naar Johannesburg.
In Lagos was het heet en vochtig. Mijn bemanning had het gelijk op de eerste nacht al gezellig. Ik zat aan de kant van het verlichte zwembad te kijken naar het doorzichtige turquoise water, waarin 4 menselijke dolfijnen aan het dollen waren. Het was niet, dat ik het ze niet gunde, maar ik was helemaal niet in de stemming. Dus toen ze riepen: "joh, het water is heerlijk, kom er toch ook bij ", sloeg ik dat af en ging naar mijn kamer.
De volgende morgen moesten we in uniform aantreden om als passagier naar Kano te vliegen met Nigeria Airlines. Het vliegtuig was nauwelijks bezet en de Purser zette ons in de lege 1e klas en serveerde een glaasje champagne. We vlogen over een eindeloze woestijn en ik dacht aan de hongersnood van een paar jaar daarvoor, die veroorzaakt was door stammenoorlogen in dat gebied.
Kano was een primitieve stad en het was niet moeilijk je voor te stellen hoe Europa er in vorige eeuwen moet hebben uitgezien. Als sightseeing tour werd ons een trip met een busje aangeboden. We reden naar de Kurmi markt, waar het krioelde van de mensen. Op al de uitgestalde etenswaren zaten grote zwermen vliegen en uit het open riool steeg een onbeschrijfelijke stank omhoog. Voor ons West Europeanen een kijkje in de hel.
's Nachts na calling-time zaten we in de eetzaal, maar ik durfde niets te eten te bestellen. Gelukkig had ik nog een gekookt ei en een broodje kaas uit mijn crewbox van de vorige dag meegenomen en dat op mijn kamer weggespoeld met een flesje mineraalwater.
Aangekomen in Johannesburg werden we niet naar de stad gebracht, maar naar een hotel midden in de 'countryside' : 'Kiyalami Ranch' geheten, naast de gelijknamige race-track. Daar zouden we een dag of vier moeten doorbrengen, 50 km van Jo'burg vandaan en 30 van Pretoria.
Het was er dus winter en de temperaturen zijn dan aan de lage kant. Wat moet je dan de hele dag doen ? We zaten allemaal verspreid over het terrein in bungalowtjes. Iedere ochtend tenniste ik een uurtje met een paar crewleden en daarna ontbeten we. Ik had een hoop boeken meegenomen en verbleef meestal de hele dag op mijn terrasje (als de zon scheen) en anders las ik in bed, tenminste als het gierende geluid van de racende bolides, die iedere dag hun trainingsrondjes draaiden, dat toelieten. Ik had het op mijn kamer gezellig gemaakt met een paar veldboeketjes en gejatte rozen uit de perkjes, die waren tenminste leuker om naar te kijken dan naar het behang.
's Avonds hadden we geen andere keuze dan in het hotel te eten. Iedere avond kiezen uit hetzefde beperkte menu van de dag was al een hele opgave, maar wat nòg erger was, was dat er een groepje optrad, dat een soort 'revu' opvoerde met liedjes en sketches, dwz iedere avond, 4 dagen lang dezelfde....Dus na een paar dagen kenden we de hele show uit ons hoofd, zongen de liedjes mee en imiteerden perfect de klungelige danspasjes, tot groot ongenoegen van de Zuidafrikaanderse gasten, die op ons een erg stijve indruk maakten. Ik stelde me zo voor dat je ze kon vergelijken met de vooroorlogse Staphorster elite in Nederland. Om 22.00 uur was de pret afgelopen, de tralies voor de bar werden neergelaten en als we "God save the Queen" hoorden, moesten we ophoepelen. Het is geen wonder, dat dit crewverblijf na een paar maanden werd ingewisseld voor één in de stad, want we werden daar stapelgek en ik denk de hotelcrew ook... van ons.
We hebben nog met de bemanning een dagje Pretoria gedaan, maar behalve wat standbeelden van Paul Kruger en Louis Botha plus wat Parlementsgebouwen, is me niets bijgebleven van die dag. Saai, saai, zoiets..
Het enige mooie wat ik onthouden heb van mijn eenmalige verblijf op dat stukje Zuidafrikaanse platteland is de fantastische heldere sterrenhemel, die je kon bewonderen als je weg was uit de verlichting van het hotel.
Op de terugweg hoefden we er niet af in Kano, maar vlogen door naar Rome voor een nachtstop.
Thank Allah !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten