Vandaag Schwegat,morgen Kloten

Dat stond op het kaartje, dat A1 mijn toenmalige vriend, later mijn eerste echtgenoot, me stuurde. Hij vloog sinds kort bij onze nationale luchtvaartmaatschappij als Hofmeester Kort Verband. Ik had hem geholpen de sollicitatiebrief te schrijven, want hij had bv. L.S. als aanspreektitel er boven gezet, wat volgens mij helemaal fout was in een dergelijke brief, maar dat was waarschijnlijk het verschil tussen een HBS-B en een HBS-A opleiding. Zijn droom was een wereldreis te maken, maar daar had hij geen geld voor en dit leek de ideale oplossing: die reis maken en tegelijkertijd ook nog geld verdienen. Bovendien gaf het hem wat extra tijd om na te denken wat hij nu eigenlijk ècht wilde worden ( hij was toen pas 21 jaar).
Toen ik die kaart las begon ik na te denken over mijn eigen carrière. Ik had een goede baan, maar ik moest wel 6 dagen in de week werken , plus dat ik onregelmatige werktijden had. Daarvoor in ruil kreeg ik 1 dag vrij. Hij vloog 6 dagen-cycli met één vlucht per dag ( Europa-vluchten) , zoals in de titel stond : Wenen = 1hr 25 heen en net zoveel terug en Zürich = 50 minuten heen en ook weer terug. En dan vrij! En na 6 dagen werken, 3 dagen vrij ! Na een jaar zou hij op internationale vluchten gaan vliegen en dan ging het naar Rio, Tokio, New York, Bangkok, Sydney, noem maar op. Het idee alleen al dat je daar naar toe zou kunnen gaan ! Ongelofelijk ! Bovendien zag ik hem nog maar weinig en als ik hem zag vertelde hij over zijn avonturen met al die ontspannen collega 's. Het leek wel of het aan boord en daarbuiten één groot feest was. Als hij weer eens naar Parijs Le Bourget was geweest, kwam hij terug met een echte Franse baguette, een fles rode wijn en een stuk Franse kaas. Du pain, du vin et du Boursin : nog heel bijzonder in 1967.

Ik besloot ter plekke om mijn eigen sollicitatiebrief te gaan schrijven . Er was weliswaar geen advertentie geweest, maar je wist maar nooit. Kort daarna werd ik uitgenodigd voor een gesprek, waar men mij vroeg, waarom ik van baan wilde veranderen want ik hàd immers al een hele goede baan ? Kennelijk was ik overtuigend genoeg, want ik werd na de medische en psychologische keuring aangenomen als stewardess met een 5-jarig contract. De opleidings-cursus van 2 maanden was pas over een half jaar, maar dat gaf mij de tijd om mijn andere baan op te zeggen. Dáár keken ze wel op van het feit, dat ik ontslag nam. Dat was nog nooit eerder gebeurd ! Als je wegging, was dat omdat je ging trouwen of omdat je met pensioen ging.
Ze waren vast heel jaloers want ze zeiden allerlei gekke dingen tegen me zoals : weet je wel, dat je met de captain naar bed moet als je een lange reis wilt maken ? Dat leek me sterk, maar had ik soms bij ons op het werk mooie , interessante mannen ontmoet, die een dergelijk verlangen bij mij hadden opgewekt ? Nou nee, het waren allemaal van die dorre, saaie ambtenaren, die we 'spoorhazen'noemden, waar je fantasie nou niet bepaald van op hol sloeg. Dus zei ik om mijn collega 's te jennen, dat ik juist daarom wilde gaan vliegen.
Of ze beweerden , dat stewardessen gewoon serveersters in de lucht waren, een minderwaardig slag volk dus eigenlijk. Maar die kregen wel de hele wereld te zien en niet alleen maar die kruipende, naar boven-likkende en naar onder-trappende carrière-bureaucraten.

Hoe dichterbij de cursus kwam, hoe meer ik er van overtuigd raakte, dat ik de juiste keuze had gemaakt. Heerlijk om je te realiseren, dat er een hele wereld voor je open lag en dat mijn horizon zich enorm ging verbreiden.
Dus dag, informatrices bij de NS, geen gezeur meer hoe laat de trein naar Amsterdam gaat en van welk perron, terwijl ìk op dat kantoor moet blijven zitten. Voortaan zal ik kijken hoe laat het vliegtuig naar New York gaat en ik mag mee !