Eigenlijk had ik het best getroffen met mijn beroep, want informatrice bij de Nederlandse Spoorwegen worden was niet eens zo eenvoudig geweest, want de toelatingseisen waren hoog. Ik was in die baan gerold omdat ik na de middelbare school niet had geweten wat ik eigenlijk wilde worden en mijn vader, die bij de NS werkte, vond dat ik wel geschikt zou zijn als informatrice. Via zijn vriend, die hoofd van de afdeling Inlichtingen was, kwam ik op het Inlichtingenbureau van Utrecht CS terecht.Na een paar jaren kreeg ik een vriend, die zeer avontuurlijk was aangelegd. Het was zijn droom de wijde wereld te gaan verkennen en toen hij in de krant een advertentie van de KLM zag waarin hofmeesters Kort Verband werden gezocht, schreven we samen zijn sollicitatiebrief.
Hij werd aangenomen en ik zag hoe hij genoot van zijn nieuwe baan, van zijn collega's die bijna allemaal wel van een grapje hielden en van de bestemmingen waar hij op vloog. Op een keer bracht ik hem naar Schiphol en maakte daar kennis met zijn bemanning. De purser nodigde me uit mee aan boord van het vliegtuig te gaan zodat ik kon zien hoe zijn crew zich op hun vlucht voorbereidde.Toen de passagiers gingen instappen verliet ik spijtig de aardige bemanning, wat was ik graag met ze meegegaan !
Op weg naar huis kreeg ik stewardessdromen en zag mijzelf al lopen met het mantelpakje aan, het hoedje op en de onberispelijk witte handschoenen aan, door iedereen bewonderend nagekeken en benijd.
Eindelijk wist ik wat ik wilde worden: stewardess !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten