Eén van de ergste opdrachten, die ik op mijn indelingskaartje kon vinden was: "Flight Safety", "EHBO" of "Medische Keuring" .
Ik weet niet hoe het kwam, maar altijd als ik naar Flight Safety moest, had ik de avond daarvoor teveel gedronken of was het laat geworden, of.. ik weet het niet, misschien wel daarom...
Om op tijd op Schiphol-Oost te zijn moest ik om 6.00 hrs de deur uit, omdat ik met het openbare vervoer reisde. Altijd als ik zo vroeg op moest staan deed ik de hele nacht geen oog dicht, bang als ik was me te verslapen. Zo zat ik dan katterig bij het ochtendgloren in de bus de flight safety handboeken te bestuderen, want ik zou het een afgang vinden als ik zakte voor het afsluitende examen.
In de eerste jaren kregen we nog "open" vragen : waar zit de bijl, zijn de zuurstofflessen , de waterblussers? Enzovoort. Gelukkig zijn ze later overgestapt op multiple choice, zodat door eliminatie van de foute antwoorden, de goede makkelijker gevonden konden worden.
Maar vóór het examen moesten we, in de mock-up, als we het commando : "evacuate aircraft" hoorden, vliegtuigen uitspringen terwijl een dikke rook de cabine vulde en buiten door de raampjes een rode gloed te zien was en wee je gebeente als je vergat de baby uit de wieg te redden. Ze hadden sommige uitgangen geblokkeerd, zodat er maar één uitgang beschikbaar was, daarna werden de glijbanen opgeblazen en kregen we het commando " High heels off, jump !" Als we gingen "ditchen" moesten we weten hoe de boten uit hun schuilplaatsen werden gehaald, hoe ze opgeblazen moesten worden en wat de beste techniek was om erin te springen en er daarna ook ìn te blijven. O.a. de heren Van Driel en Hutten die namen herinner ik me nog) drukten ons op het hart : "Pas op : vooral de radio niet vergeten en de EHBO-kit !" Ze legden aan ons uit hoe we moesten overleven in de woestijn en op de Noordpool. Zo was er een methode om water maken en igloos te bouwen en als het erg koud werd op de Noordpool was de beste manier om warm te blijven de "sandwichmethode" , wat inhield dat je met iedereen die de crash overleefd had "lepeltje aan lepeltje" ging liggen, een methode die tijdens het oefenen kon rekenen op grote bijval onder de mannen.
Maar het allerergste vond ik: het blussen van vuurtjes (de lucht in het brandhok kan ik me nog levendig voor de geest halen .) Waarom weet ik niet, maar als ìk aan de beurt kwam, was de CO2 blusser altijd leeg, zodat ik in confrontatie met een enorm kerosinevuur, waarvan de vlammen hoog boven mijn hoofd oplaaiden, alleen nog maar O2 spoot en de instructeurs eraan te pas moesten komen om de brand te blussen. Daarvóór hadden ze al een stoel in de fik gestoken, die je dan moest smoren met een deken, door hem voorzichtig over de vuurhaard te laten zakken en zachtjes te kloppen of te strijken òf, godbeterthet, erop te gaan zitten. Ach niks om bang voor te zijn natuurlijk . Maar ik was als de dood voor vuur, dus probeerde ik altijd zo ver mogelijk achteraan in de rij te gaan staan, in de hoop dat ze me zouden overslaan, wat helaas nooit gelukt is.
Nog erger vond ik het woord "EHBO" op mijn indeling, want ik lijd aan hematofobie, oftewel ik kan niet tegen bloed. De broeder die aan ons ging uitleggen over "spuiters" en de geur van bloed na een ongeval, etc. kon rekenen op mijn absolute aandacht, zoveel zelfs, dat ik het lokaal moest verlaten omdat ik door het verdachte gonzen in mijn oren en het koude zweet op mijn neus wist, dat het niet lang zou duren voor ik flauw ging vallen. Ik verdacht hem ervan dat hij het expres overdreef om een dergelijke reactie uit te lokken.
De medische keuring was om dezelfde reden een martelgang voor me. Ik werd verondersteld het normaal te vinden om enige buisjes van mijn bloed af te staan aan iemand, die zonder enig medeleven een naald in mijn arm stak. Vaak moest ik ook nog 's middags komen, terwijl erbij had gestaan, dat ik nuchter moest verschijnen. Hoezo, niets eten voor 14.00 uur ? Er zijn mensen die dat niet merken, maar bij mij ontstaat dan een suikertekort wat hetzelfde effect op mij heeft als iemand die een verhaaltje vertelt over slagaderlijke bloedingen.
In de eerste jaren kregen we nog "open" vragen : waar zit de bijl, zijn de zuurstofflessen , de waterblussers? Enzovoort. Gelukkig zijn ze later overgestapt op multiple choice, zodat door eliminatie van de foute antwoorden, de goede makkelijker gevonden konden worden.
Maar vóór het examen moesten we, in de mock-up, als we het commando : "evacuate aircraft" hoorden, vliegtuigen uitspringen terwijl een dikke rook de cabine vulde en buiten door de raampjes een rode gloed te zien was en wee je gebeente als je vergat de baby uit de wieg te redden. Ze hadden sommige uitgangen geblokkeerd, zodat er maar één uitgang beschikbaar was, daarna werden de glijbanen opgeblazen en kregen we het commando " High heels off, jump !" Als we gingen "ditchen" moesten we weten hoe de boten uit hun schuilplaatsen werden gehaald, hoe ze opgeblazen moesten worden en wat de beste techniek was om erin te springen en er daarna ook ìn te blijven. O.a. de heren Van Driel en Hutten die namen herinner ik me nog) drukten ons op het hart : "Pas op : vooral de radio niet vergeten en de EHBO-kit !" Ze legden aan ons uit hoe we moesten overleven in de woestijn en op de Noordpool. Zo was er een methode om water maken en igloos te bouwen en als het erg koud werd op de Noordpool was de beste manier om warm te blijven de "sandwichmethode" , wat inhield dat je met iedereen die de crash overleefd had "lepeltje aan lepeltje" ging liggen, een methode die tijdens het oefenen kon rekenen op grote bijval onder de mannen.
Maar het allerergste vond ik: het blussen van vuurtjes (de lucht in het brandhok kan ik me nog levendig voor de geest halen .) Waarom weet ik niet, maar als ìk aan de beurt kwam, was de CO2 blusser altijd leeg, zodat ik in confrontatie met een enorm kerosinevuur, waarvan de vlammen hoog boven mijn hoofd oplaaiden, alleen nog maar O2 spoot en de instructeurs eraan te pas moesten komen om de brand te blussen. Daarvóór hadden ze al een stoel in de fik gestoken, die je dan moest smoren met een deken, door hem voorzichtig over de vuurhaard te laten zakken en zachtjes te kloppen of te strijken òf, godbeterthet, erop te gaan zitten. Ach niks om bang voor te zijn natuurlijk . Maar ik was als de dood voor vuur, dus probeerde ik altijd zo ver mogelijk achteraan in de rij te gaan staan, in de hoop dat ze me zouden overslaan, wat helaas nooit gelukt is.
Nog erger vond ik het woord "EHBO" op mijn indeling, want ik lijd aan hematofobie, oftewel ik kan niet tegen bloed. De broeder die aan ons ging uitleggen over "spuiters" en de geur van bloed na een ongeval, etc. kon rekenen op mijn absolute aandacht, zoveel zelfs, dat ik het lokaal moest verlaten omdat ik door het verdachte gonzen in mijn oren en het koude zweet op mijn neus wist, dat het niet lang zou duren voor ik flauw ging vallen. Ik verdacht hem ervan dat hij het expres overdreef om een dergelijke reactie uit te lokken.
De medische keuring was om dezelfde reden een martelgang voor me. Ik werd verondersteld het normaal te vinden om enige buisjes van mijn bloed af te staan aan iemand, die zonder enig medeleven een naald in mijn arm stak. Vaak moest ik ook nog 's middags komen, terwijl erbij had gestaan, dat ik nuchter moest verschijnen. Hoezo, niets eten voor 14.00 uur ? Er zijn mensen die dat niet merken, maar bij mij ontstaat dan een suikertekort wat hetzelfde effect op mij heeft als iemand die een verhaaltje vertelt over slagaderlijke bloedingen.
Als ik de beproevingen met succes had doorstaan, het examen had gehaald en niet was flauwgevallen, zat ik weer opgelucht in de bus naar huis. Een zalig gevoel overspoelde me dan . Heerlijk, daar was ik voorlopig weer een jaartje vanaf; daar ging ik thuis een glaasje op drinken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten