Met een zwaar plateau in mijn handen, waar het eten voor de captain op stond, kwam ik de cockpit binnen. Ik overhandigde het hem en draaide me om om weer terug naar de pantry te lopen.
"Heb je even tijd ?" hoorde ik hem zeggen.
"Jawel, waarom ?"
"Dan moet je even op de stoel achter me gaan zitten en naar buiten kijken.
Wat zou er in het donker te zien zijn ? Nieuwsgierig ging ik zitten en keek door het grote raam. Wat ik toen zag zal ik nooit meer vergeten. Grote cascaden van licht stroomden uit de hemel en vormden gordijnen, die heen en weer golfden alsof er een harde wind door het heelal blies. Ze veranderden constant van plaats alsof ze open en dicht werden geschoven, of naar beneden en daarna weer naar boven werden opgehaald.
"Weet je wat dat is ? " vroeg hij, en zonder mijn antwoord af te wachten :"dat is de 'aurora borealis' oftewel 'het noorderlicht'."
Ik had er wel eens iets over gelezen, maar het nog nooit gezien. Ik kreeg een heel vreemd gevoel terwijl ik naar dit natuurverschijnsel zat te kijken, een gevoel dat moeilijk te omschrijven valt. Sommigen hebben het over een 'oceanisch gevoel', of een 'gevoel van totaliteit' . Maarten 't Hart beschreef het in één van zijn essays, in het gelijknamige boek, als 'een eeuwig moment'. Al die beschrijvingen lijken me dicht in de buurt te komen : het gevoel alsof ik even één was met het universum,waarin tijd niet bestaat; beter kan ik het niet uitdrukken. Ik begreep nu ook waar Tristan Jones het in zijn boek "ICE" over had gehad, als hij zìjn beschrijving van dit fenomeen geeft, toen hij met zijn kleine houten bootje in een ijsschots zat vastgevroren, ergens op zee binnen de Noordpoolcirkel.
"I wandered out on the ice and watched the northern lights shining through the ice of the piled up floes. A wondrous sight to behold. The great streaks of pure power and energy streaming across the night, right across the star-laden, blue velvet sky of the Arctic is a vision which still comes into my mind every time I hear someone talk of miracles."
Terwijl de Grote Beer steeg zou ik nog enige malen terugkeren naar die stoel, om vervuld van verwondering naar dit natuurverschijnsel te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten