Toen we na vele uren vliegen daar aankwamen had de stationmanager een verrassing voor ons: voor de volgende dag had hij een bus met gids besteld die ons de omgeving van Houston zou laten zien.
Het was grijs weer en het landschap was vlak en saai. Voor de eerste stop werden we uitgeladen bij het Johnson Space Center: het Skylab/Space Shuttle Training Center en tevens de plaats van het beroemde Mission Control waar de astronauten contact mee onderhouden vanuit de ruimte. We kregen een leuke rondleiding langs de trainingsfaciliteiten en verbaasden ons over de kleine capsule waarin de eerste astronauten hun rondje om de aarde hadden gedraaid.
Na deze interessante excursie werden we langs de villas gereden waar John Glenn, Alan Shepard, Gus Grissom, Neil Armstrong e.a. plus hun families hadden gewoond tijdens hun verblijf in Houston. Niet veel aan te zien, net zo weinig interessant als de huizen in Hollywood waar( ooit eens) beroemde filmsterren hun domicilio hadden/hebben.
Daarna bekeken we het strand van Galveston dat er verlaten uitzag, op wat vogels na.
De volgende uitspanning was een ècht toeristisch uitje: 'Seaworld' of i.d. met een heuse dolfijnenshow. De eerste in dit genre die ik zag. Dit soort dolfinariums zouden zich daarna, als een virus, over de hele wereld verspreiden. Zelfs in Harderwijk, of all places, kwam er één.
Nog even een uurtje slapen en toen was het calling-time voor onze vlucht naar Mexico.
Ook daar was het niet erg warm en zoals altijd hing er zo'n vale sluier over de stad veroorzaakt door de uitlaatgassen. Gecombineerd met de grote hoogte waarop de stad ligt was de kans op hoofdpijn dan ook groot. Daarom zaten we de volgende morgen een beetje duf aan de huevos rancheros en bespraken onze plannen. We splitsten ons in twee groepen op: een culturele en een shopgroep. Ik sloot me aan bij de mensen die een bezoek wilden brengen aan het beroemde Anthropologische Museum. Het was een schitterende ervaring, de uitgestalde voorwerpen overtroffen al mijn verwachtingen. De keramiekverzameling, de beelden en uiteraard de wereldberoemde Azteekse zonnekalender, waarvan de kopie bij bijna alle KLM-ers van mijn generatie wel ergens in hun huis aan de muur hing, waren smaakvol over de zalen van dit lichte en moderne museum verdeeld.
Na ons bezoek liepen we langs wat winkels en in één etalage zagen we voorwerpen van papier-mâché in mooie felle Mexicaanse kleuren zoals geel, oranje, rood en blauw. Daardoor aangetrokken liepen we naar binnen en na lang aarzelen òf ik de Flower Power blauwe kat met rode bloemen òf de gele met oranje bloemen zou kopen, won de laatste het, door het optimisme wat hij uitstraalde.
Die avond gingen we, zoals gewoonlijk als we in Mexico waren, na het eten nog even naar Plaza Garibaldi om een afzakkertje te nemen. De mariachi 's kwamen gelijk op de KLM-bemanning af, want ze herkenden ons altijd meteen. Welk lied moesten ze spelen ? Omdat niemand wat wist speelden ze maar het allerbekendste lied : ' Cielito lindo':
"Ay, ay, ay, ay, canta y no llores
porque cantando se alegran
cielito lindo, los corazones"
De meeste bemanningsleden waren van het stille soort, behalve één stewardess, die ratelde en ratelde maar en over allemaal van die banale dingen, tenminste dat vond ik. Ze werkte in de Royal Class en ik was de lounge-stewardess. Helaas lagen we elkaar, al vanaf het moment dat we elkaar, vier jaar eerder op Europa, hadden leren kennen, helemaal niet. Ze had tijdens deze reis steeds meer het gezelschap van de hofmeester KV gezocht, die bij ons in de pantry stond. Een hele aardige jongen, die kennelijk niet zo gecharmeerd van háár was, als zij van hem. Tot mijn grote verbazing ging hij naast me zitten en pakte mijn hand. Wat kregen we nou ? Hij keek me aan en knikte nauwelijks opmerkbaar naar opzij, waar zij zat. Dat is natuurlijk ook een manier om van iemand af te komen, al zijn er betere.
De volgende dag hoorden we dat we via Houston, gelijk door naar huis zouden vliegen. Hiermee zouden we wel de maximaal toegestane werktijd overschrijden, maar daarvoor zouden we later gecompenseerd worden met extra vrije dagen.
De werksfeer was niet goed, omdat de R.Cl. stess flink kwaad op mij was, omdat ze dacht, dat ik de hofmeester van haar had afgepakt. Ze gaf me een lesje in morele waarden; ik, als getrouwde vrouw zou van andere mannen af moeten blijven, vooral van arme, onervaren hofmeestertjes. Die stond stiekem achter het gordijn te grinniken, kwam er toen achter vandaan en streelde mijn arm. Pestkop.
Later, toen we samen rusttijd hadden keken we naar de film "Patton", die net uitgekomen was. Een prima film voor zo'n lang traject, want hij duurde, geloof ik, meer dan drie en een half uur.
We kregen haast medelijden met onze collega, die zich maar bleef opwinden over onze vermeende ontrouw.
Op Schiphol ging ieder, met de souvenirs in de koffer, weer zijns weegs. ¡ Hasta luego, amigos!
De R.Cl. stess zat een jaar later bij mij als passagier aan boord, ze was op huwelijksreis met een collega. Gelukkig, toch nog een happy end.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten