Het was prachtig weer en A5 en ik liepen samen door de zonneschijn. Wat is de wereld toch mooi als je verliefd bent! De toekomst ligt voor je open en je hebt de illusie, dat er alleen maar verrassende en mooie dingen voor je in het verschiet liggen.
We praatten over onze stationeringen in deze stad, voor hem wat langer geleden dan voor mij.
Hij vertelde me, dat hij hier zonder vrouw en kinderen drie maanden had gestaan en verliefd was geworden op een Japanse vrouw. Hij had met haar een heerlijke tijd doorgebracht, maar hij moest weer terug en ondanks het feit dat hij haar had gevraagd niet naar het vliegveld te komen was ze er toch geweest om afscheid van hem te nemen . Zij stond aan de andere kant van het raam en ze keken voor het laatst naar elkaar met tranen in hun ogen. Zo romantisch !
Het deed hem denken aan de film "Love Story" , die hij laatst in New York had gezien. Ondanks, dat je weet, dat het maar gespeeld werd, hadden de tranen langs zijn wangen gelopen evenals bij de stewardess, toen Ali McGraw doodging.
We zwierven rond met in ons hoofd de heimwee naar een tijd, die nooit meer terug zou komen en eindigden de dag in het Korakuen park, waar hij, met haar, vaak had gegeten.
Na het eten slenterden we het park in en het toeval wilde dat er juist die nacht het vuurvliegjesfestival plaatsvond. Kinderen liepen er rond met kooitjes, waarin ze de vuurvliegjes probeerden te vangen. De vuurvliegjes gingen allemaal tegelijk aan en uit en omdat dat de enige verlichting in het park was, creëerde dat een sprookjeasachtige sfeer. We praatten over ons leven en vergaten de tijd, tot we ons realiseerden dat we nog de enigen in het park waren en de verlichting al een tijdje brandde.
Na een heerlijke dag gingen we ieder op onze kamer slapen, want de volgende morgen moesten we weer vroeg op om door naar Anchorage te vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten