Het was prachtig weer in Tokyo. Iedere dag hadden we stralende zonneschijn al ging de temperatuur wel gestadig omlaag. De bomen en struiken in de parken tooiden zich in de mooist denkbare herfsttinten en ik genoot van mijn verblijf in Tokyo.
Helaas was het gevolg van iedere week een steeds groter temperatuurverschil tussen Tokyo en Bangkok dat ik op een goede dag zo verkouden was geworden dat mij, door de behandelende arts, verboden werd naar Bangkok te vliegen. Ik kreeg ( volgens mij een volkomen onnodige) antibioticakuur voorgeschreven en hoewel ik niet mocht vliegen kon ik wel uitstapjes gaan maken met de crew die in Bangkok gestationeerd stond en nu het weekend in Tokyo vertoefde.
Onder de bezielende leiding van gezagvoerder Luc De Ruyter van Steveninck begaven we ons op ongebaande wegen. We stapten de trein in om naar het Japanse 'Giethoorn' te rijden teneinde daar een beetje rondgepunterd te worden door een tandeloos vrouwtje in klederdracht. Jammer dat het een beetje miezerde; voor het eerst in de lange tijd dat ik in Japan vertoefde.
De volgende dag werd het nog avontuurlijker want toen zijn we op een willekeurige trein gestapt die ons naar een provinciestadje ergens hoog in de bergen bracht, waarvan we de naam niet konden lezen, omdat de bordjes op alle stations, nadat we Tokyo achter ons hadden gelaten nog uitsluitend in Chinese karakters gecombineerd met lettertekens uit het Hiragana en Kanakana, beschreven waren. Geen nood, onze leider had een woordenboek bij zich, waarin hij de onleesbare lettertjes voor ons kon omtoveren in begrijpbare Japanse klinkers. Helaas stopte de trein steeds te kort om hem de gelegenheid te geven de vertaling te voltooien.
We stapten op een willekeurig stationnetje uit en gingen een bar binnen. Jongens, wat willen jullie drinken? De drankenkaart stond voor onze neus, maar weer met van die onontcijferbare tekentjes erop. De Ruyter zou het wel even voor ons vertalen. Na vijf minuten had hij het eerste item op de kaart ontleed : O Ra N Tsu Shu I Su. Wat ? Als je het heel snel uitsprak snapte je het : orange juice. Nou dat leek ons wel lekker en kohi verstonden ze waarschijnlijk ook nog wel. Hai!
Een wandeltochtje door het schilderachtige gebied zou ons goed doen, dus wandelden we van het ene station naar het volgende en genoten van de landelijke rust en de aanblik van de rustieke en authentieke huisjes waar we langs kwamen. Een kakiboom vol vruchten en een paar giechelende schoolmeisjes vormden dankbare objecten om te fotograferen.
Helaas moest de avontuurlijk club de volgende morgen vroeg alweer terug naar Bangkok en zou ik ze niet meer zien. Maar ik had het wel fijn gevonden om, tenminste voor een paar dagen, samen met een gezellige crew op stap te zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten