Flower Power, Make Love not War, Ban the Bomb, dat waren de slogans van de eind-zestiger, begin-zeventiger jaren van de vorige eeuw. De 'baby-boom' kinderen, na de laatste grote wereldoorlog geboren, waren nu allemaal twintig jaar en ouder en het optimisme van die tijd, dat wij alles beter zouden gaan doen dan al die andere mensen die vóór ons op aarde hadden geleefd, werd gevoed door astrologen, die beweerden, dat wij nu in het 'Tijdperk van de Waterman' terecht waren gekomen ( sinds 1962) ; zij voorspelden dat de mensheid een 'gouden tijd' tegemoet zou gaan.
In deze atmosfeer werd de musical "HAIR" geboren. In New York en later in Londen en Sydney, was deze musical zo'n enorm succes, dat je wel gek zou zijn dat als je de gelegenheid kreeg om hem te gaan zien, je het niet deed.
In New York werd de musical opgevoerd in het theater tegenover ons hotel ( Edison in de 47ste straat bij Broadway). Mijn vriendin zat op de vroege vlucht naar JFK, zoals het vliegveld heet(te) ( naar President John Fitzgerald Kennedy, die op 22 november 1963 vermoord was) en zou de kaartjes kopen, zodat ik, die op de late vlucht binnenkwam me alleen nog maar hoefde om te kleden om de voorstelling bij te kunnen wonen. Zogezegd, zogedaan. Onze vluchten waren gelukkig op tijd en een beetje zweverig van vermoeidheid ( New York had een tijdsverschil met Nederland van - 5 uur ) zat ik in de zaal te kijken en te luisteren naar de eerste , echte "Tribal Love-Rock Musical" .
Ze begonnen met de song "Aquarius" :
When the moon is in the seventh house
And Jupiter aligns with Mars
Then peace will guide the planets
And love will steer de stars.
en verder:
As our hearts go beating through the night
We dance until the dawn of day
To the bearers of the water
Our light will lead the way
Het hoogtepunt van de musical kwam in het laatste nummer voor de pauze waar de hele 'cast' zijn kleren uitdoet en geheel naakt op het podium staat. In die tijd een absolute breuk met de Victoriaanse moraal, die tot dan al meer dan 100 jaar had geheerst.
Hèt symbool voor de nieuwe vrijheid was hoe je je haar droeg. Je moest het laten groeien en "let it fly in the breeze and get caught in the trees". Dat laatste lijkt me erg gevaarlijk, maar dat is misschien wel het spannende eraan.
Dit zongen ze over "hair":
I want it long, straight and fuzzy
Snaggy, shaggy, ratty, matty
Oily, grease ( weer een andere musical en film, 10 jaar later) fleecy, shining
Gleaming, steaming, flaxen, waxen
Knotted, polka-dotted; Twisted, beaded, braided
Powdered, flowered and confettied
Bangled, tangled, spangled and spaghettied !
De geschiedenis van een aantal jongelui, die pro-love, pro-sex, and anti-establishment waren en die ondertussen : "attended be-ins, scared tourists, protested , re-created a war or two, smoked pot, took off their clothes, sang in the streets, made love and otherwise amused themselves" ging in de tweede helft van de voorstelling grotendeels aan mij voorbij, omdat het in Nederland al na 4 uur 's nachts was en ik mijn ogen nauwelijks kon openhouden. Het nummer "Easy to be hard" maakte nog indruk, maar toen ging bij mij het licht uit.
Maar goed, " Been there ,done that".
In Nederland moesten we het in die jaren nog doen met de musical "En nu naar bed" van Annie M.G. Schmidt, met liedjes zoals "Vluchten kan niet meer", waar, in de tekst, heel wat minder romantisch met planeten wordt omgegaan, zoals blijkt uit deze zinnetjes :
Zelfs de maan staat vol met kruiwagentjes
En op Venus zijn instrumenten
En op aarde sterft de laatste vogel
In de laatste lente......
Het tijdperk, van Joop van den Ende, om alles te ' vernedermusicaliseren' was toen nog niet aangebroken. Och, leve die goeie ouwe tijd !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten