Route-relatie

Het was twee uur 's nachts en A2 en ik zaten nog in de zwoele Portugese zomernacht buiten op een terrasje te genieten. We hadden eigenlijk allang moeten gaan slapen maar in plaats daarvan hadden we nog een fles wijn besteld.

We haalden herinneringen op aan de vorige keren dat we elkaar ergens ter wereld waren tegengekomen.

Naar de eerste keer toen we in New York in Jimmy's Bar gedanst hadden op 'My Way' van Frank Sinatra en daarna nog naar Dance Hall 'Cheetah' waren gegaan. De volgende dag hadden we, in de zon, op het grote grasveld van het Central Park gelegen en naar de New Yorkers om ons heen gekeken.

Een andere keer in Montreal, waar we logeerden in dat saaie Holiday Inn motel ' La Seigneurie', dat ergens in een industriegebied tussen snelwegen ingeklemd lag. Het bestond uit één hele lange gang met aan weerszijden deuren. Wij stewardessen zaten meestal helemaal aan het eind. Toen had hij me laten zien hoe je kon voorspellen hoeveel kinderen je kreeg en of het jongetjes of meisjes zouden worden. Je rukte gewoon een haar uit je hoofd en daar reeg je dan je trouwring aan. Je moest daarna de uiteinden van de haar doodstil tussen duim en wijsvinger houden en als de ring ging draaien kreeg je een jongetje en als hij heen en weer ging pendelen dan kreeg je een meisje. Ik vond het allemaal maar grote onzin maar had toch braaf de test gedaan. De ring bewoog niet !!! Ik had het je toch gezegd ? : "Ik wil helemaal geen kinderen. Ik vind het veel te leuk zonder !"

Tijdens mijn stationering in Tokyo hadden we elkaar een paar keer gezien. De laatste keer was ik 's morgens vroeg uit Bangkok aangekomen en ging hij een paar uur later naar Anchorage. Door het raam had de opkomende zon door de Tokyo Tower heen naar binnen geschenen. Slaperig had ik geluisterd naar het grappige verhaal van die keer toen hij ontdekt had dat zijn jongste zoontje aan een kettinkje om zijn hals, een héél klein sleuteltje droeg. Dat sleuteltje had A2 een keer, zonder dat ik het gemerkt had, van mijn BH af gesloopt en in zijn portemonnee verstopt. Nu wist hij dat zijn zoontje in zijn portemonnee moest zijn geweest maar hij had er uiteraard niets van kunnen zeggen.We hadden er een beetje om moeten grinniken. O,o,o..., zo vader, zo zoon!

Daarna hadden we elkaar in Bombay ontmoet, waar we een middag hadden doorgebracht op een terras met uitzicht over een leeg strand. Het enige wat voorbij was gekomen was een kudde geiten geweest.

Daarna die keer in de winter, toen we voor een nachtstop naar Athene waren gestuurd.

's Avonds waren we naar de Plaka gelopen om lekker te gaan eten en hadden ontdekt dat we allebei dol waren op garnalen met knoflook, héél véél knoflook. Met natuurlijk zo'n kilo Retsina erbij. Wat hadden we genoten, maar de volgende morgen toen we aan boord waren gekomen, waren de collega's demonstratief achteruit gedeinsd. De knoflookwalm, nog versterkt door de wijn die we hadden gedronken, was niet om te harden geweest. Ik werd verbannen naar achteren, naar de economy class, hoewel ik denk dat de zweetvoetenlucht en de geur van krèteks de knoflookluchten aardig neutraliseerden. Samenzweerderig hadden we, over de drankenkar heen, naar elkaar geglimlacht.

Het had zoiets betekend als: "Voel jij je ook zo katterig ?"

"Jawel, maar ik had niets ervan willen missen."

"Nee, ik ook niet !"

Tenslotte was het maar een paar uur vliegen naar Amsterdam, dat redden we nog wel.

Dan die winterzondag in New York. Onder het vertrouwde geluid van de sirenes lagen we naar de loodgrijze lucht te kijken en zagen grote sneeuwvlokken dwarrelend aan het hotelraam voorbij zweven. Zo nu en dan bleven er een paar vlokken aan het raam kleven om daarna zachtjes naar beneden te glijden. We hadden geen zin gehad om op te staan, hoewel het na calling time natuurlijk onvermijdelijk was. Daarna waren we, voordat de 'teckel-limousine' ons zou komen oppikken, nog gauw even door de sneeuw naar de tent naast het hotel gegaan om een broodje pastrami te eten met zo'n kop van die waterige koffie erbij.

Nu waren we dus in Lissabon, niet met dezelfde vlucht maar we waren die avond, bij toeval, tegen elkaar opgelopen in de lift van het Sheraton Hotel.

We hadden een restaurant gezocht en hadden op de Avenida da Liberdade een grote eettent gevonden met van die ongezellige neonlichten, maar het zat er wel tjokvol met alleen maar 'lokalen', er was geen toerist te bekennen. Wij waren naar binnen gegaan en hadden geluk gehad dat er gelijk een tafeltje vrij was gekomen. We bestelden de 'camarao ao alho' met een fles droge Vinho Verde, en veel vers stokbrood erbij om ermee in de kokendhete bubbelende olijfolie, waartussen de garnalen gemengd met hele tenen knoflook en chili's dreven, te 'dopen'. Na de eerste portie hadden we nog een tweede besteld. Vurrukkulluk !

Ik kon die dag uitslapen, maar hij had een paar uur later alweer calling time gehad.

Later hoorde ik, dat hij algemeen door zijn crew was gemeden vanwege de knoflookgeuren, maar dat hij niets van die avond had willen missen.

Nee, ik ook niet !

Jerry verloofd, Jerry verliefd. Een soap opera.

Er waren eens twee mannen, die allebei Jerry heetten.

Ze waren tegelijkertijd aan de Rijks Luchtvaart School afgestudeerd en daarna als copiloot op de Fokker Friendship te werk gesteld. Als iemand met Jerry moest vliegen was de logische vraag: met welke Jerry dan?

De ene Jerry was berucht omdat hij, al tijdens de opleiding, tegen iedereen die het maar horen wilde uitweidde over de fantastische kwaliteiten van zijn verloofde Afke. Geen enkele vrouw ter wereld kon aan haar tippen, want ze was de mooiste, slimste, intelligentste, nou ja... enzovoort en zo verder, en nog veel meer van die superlatieven. Iedereen werd er helemaal tureluurs van, dus werd hij al snel tot 'Jerry verloofd' omgedoopt.

De andere Jerry was wat stil, maar het duurde niet lang tot zijn collega's in de gaten kregen dat hij wel heel veel aandacht besteedde aan Blanca, een mooie slanke stewardess. Zoals hij naar haar keek...! Ja, die was duidelijk smoorverliefd. Zo kreeg hij de bijnaam: 'Jerry verliefd'.

Blanca was echter verliefd op Philip, een student in de archeologie, en als hij afstudeerde was ze van plan met hem te gaan trouwen en te stoppen met vliegen.

Zo vlogen ze een paar jaar rond op die Friendship en 'Jerry verloofd' trouwde met zijn Afke en samen kregen ze binnen de kortste keren twee kinderen, Jerry junior en Jeltje. Helaas werd 'Jerry verloofd' steeds minder gelukkig. Afke had het zo druk gekregen met de luiers en de flessen, de was, de boodschappen, het koken, het schoonmaken, etc. dat ze geen tijd meer had om voor zichzelf te zorgen. Ze maakte zich niet leuk meer op, haar nagels bleven ongelakt en ze liep nog steeds rond in haar positiekleding.

Op een goede dag vloog 'Jerry verloofd' met Blanca en ineens wist hij, alsof hij een goddelijke ingeving had gekregen, dat zìj de vrouw van zijn leven was. Ze was de mooiste, slimste, interessantste etc. vrouw die op deze aarde rondliep . Zij was zijn toekomstige vrouw, dat wist hij zeker.

Blanca was echter nog steeds verliefd op Philip en wilde niets van hem weten.

De twee Jerry's en Blanca waren ondertussen van de Friendship verhuisd naar andere type vliegtuigen. 'Jerry verloofd' ging naar de DC 8, 'Jerry verliefd' naar de B747 en Blanca ging ICA vliegen.

Ondertussen lag 'Jerry verloofd' in de scheiding en huurde een flatje. Hij troostte zich zolang met een losvaste, vastlosse en een losse vriendin, die hem voorzagen van de broodnodige afleiding, en zo...Als hij zijn kinderen ging opzoeken maakte hij ruzie met Afke, die niets meer van hem begreep, zeker niet dat van die harem.

Philip studeerde af en hij en Blanca trouwden kort daarna. 'Jerry verloofd' had een uitnodiging gekregen voor de receptie en reed in zijn auto naar de plek van actie. Onderweg moest hij een spoorwegovergang passeren met van die halve bomen ervoor. Net toen hij aan kwam rijden ging het rode licht knipperen en begonnen de bomen langzaam te dalen. Hij overwoog om razendsnel onder die bomen door te rijden en op de rails te gaan staan, maar hij aarzelde te lang en zzoooeeeffff...de trein was al voorbij. Het was toen alsof een zware last van zijn schouders viel: het was over, hij was niet meer verliefd !

Hij kwam de zaal binnen waar Blanca en Philip het stralende middelpunt vormden. Hij keek naar ze en besloot om ze niet te gaan feliciteren. Hij draaide zich om en verdween.

Blanca had ontslag genomen en ging met haar Philip naar Afrika waar hij werk had gekregen.

'Jerry verloofd' vloog een week later met stewardess Liesje, die zijn aandacht trok. Zij had alles waar hij naar op zoek was: ze was de mooiste, slimste, interessantste vrouw, etc. die hij ooit gezien had en als ze wilde dan zou zij zijn enige vaste vriendin worden en later de moeder van de rest van zijn kinderen.

Na een half jaar kwam Blanca huilend terug uit Afrika. Het bleek dat Philip al haar spaarcentjes er doorheen had gejaagd met zijn vaste vriend. Ze stortte zich in de armen van 'Jerry verliefd', die al die tijd rustig aan de zijlijn had staan wachten. Ze was niet slank meer, want zij had geprobeerd haar verdriet weg te eten, maar dat maakte hem niets uit.

En zo kwam het dat ' Jerry verloofd' verliefd was en 'Jerry verliefd' verloofd.

Eind goed , al goed.

En ze leefden nog lang en gelukkig (?)

Aurora Borealis

Ik weet nog dat het in de winter was en we op een nachtvlucht zaten van Montreal naar Amsterdam.

Met een zwaar plateau in mijn handen, waar het eten voor de captain op stond, kwam ik de cockpit binnen. Ik overhandigde het hem en draaide me om om weer terug naar de pantry te lopen.

"Heb je even tijd ?" hoorde ik hem zeggen.

"Jawel, waarom ?"

"Dan moet je even op de stoel achter me gaan zitten en naar buiten kijken.

Wat zou er in het donker te zien zijn ? Nieuwsgierig ging ik zitten en keek door het grote raam. Wat ik toen zag zal ik nooit meer vergeten. Grote cascaden van licht stroomden uit de hemel en vormden gordijnen, die heen en weer golfden alsof er een harde wind door het heelal blies. Ze veranderden constant van plaats alsof ze open en dicht werden geschoven, of naar beneden en daarna weer naar boven werden opgehaald.

"Weet je wat dat is ? " vroeg hij, en zonder mijn antwoord af te wachten :"dat is de 'aurora borealis' oftewel 'het noorderlicht'."

Ik had er wel eens iets over gelezen, maar het nog nooit gezien. Ik kreeg een heel vreemd gevoel terwijl ik naar dit natuurverschijnsel zat te kijken, een gevoel dat moeilijk te omschrijven valt. Sommigen hebben het over een 'oceanisch gevoel', of een 'gevoel van totaliteit' . Maarten 't Hart beschreef het in één van zijn essays, in het gelijknamige boek, als 'een eeuwig moment'. Al die beschrijvingen lijken me dicht in de buurt te komen : het gevoel alsof ik even één was met het universum,waarin tijd niet bestaat; beter kan ik het niet uitdrukken. Ik begreep nu ook waar Tristan Jones het in zijn boek "ICE" over had gehad, als hij zìjn beschrijving van dit fenomeen geeft, toen hij met zijn kleine houten bootje in een ijsschots zat vastgevroren, ergens op zee binnen de Noordpoolcirkel.

"I wandered out on the ice and watched the northern lights shining through the ice of the piled up floes. A wondrous sight to behold. The great streaks of pure power and energy streaming across the night, right across the star-laden, blue velvet sky of the Arctic is a vision which still comes into my mind every time I hear someone talk of miracles."

Terwijl de Grote Beer steeg zou ik nog enige malen terugkeren naar die stoel, om vervuld van verwondering naar dit natuurverschijnsel te kijken.

Zand, Zonde en Zeelichtjes.

Toen ik uitcheckte keek Sheikh Saqr Bin Mohammed-al Quasimi me streng aan vanuit zijn portret dat boven de receptiebalie van het Carlton Beach Hotel in Sharjah, één van de staatjes binnen de Verenigde Arabische Emiraten, hing.

Hij droeg een hoofddoek, had een grote haakneus en zijn ogen stonden een beetje te dicht bij elkaar. Na enige contemplatie vond ik dat hij er eigenlijk meer uitzag als een piratenkapitein, op een schip van de woestijn dan natuurlijk. Ik zou hem zeker niet graag 's nachts ergens tegen willen komen vooral niet omdat hij hier de baas was. En zolang wij in zijn staatje verbleven, was zijn wil wet.

Wat een oord. Wie had deze speciale kwelling voor ons uitgedacht ? We zaten in bungalowtjes, ver van de bewoonde wereld middenin een woestijn aan een strand, dat vol lag met teer vanwege de voorbij varende olietankers. Voor een strandwandeling was het sowieso te heet of te koud, naar gelang het jaargetijde, en eindigde bovendien altijd met een poetsfestijn om de teer van je voeten proberen te verwijderen.

Maar goed, toen ik hier twee dagen geleden, na aankomst uit AMS, wakker was geworden was het zondagmiddag geweest. Waar, o waar henen. Het restaurant was dicht, maar aan het zwembad kon je wèl wat te eten en drinken bestellen. In godsnaam dan maar naar het zwembad, in decent badpak om de aanwezige sheikhs met hun witte jurken, roodwitgeblokte hoofddoeken en bidkralen wriemelende handen, niet te veel in verleiding te brengen. Met interesse keek ik naar hun vele echtgenotes die zwaar gesluierd en in keurige pikorde om hen heen geschaard zaten en hun al even talrijke kroost dat in bedwang moest worden gehouden door Philippijnse kindermeisjes. Zo zaten zij met zijn allen op een rij naar de aanwezige crewleden te staren en wij staarden terug. Zo nu en dan schoof, als enig vertier, een roestige tanker door het decor. God, wat was het heet en vochtig geweest, maar vooral saai want we konden niet eens een biertje bestellen; dat mocht niet van Saqr, alcohol was streng verboden.

Gelukkig hadden we 's avonds tijdens de crewborrel enige, het land binnengesmokkelde, alcoholische drankjes tot ons kunnen nemen. Na het eten was het nog véél te vroeg geweest om al naar bed te gaan, dus togen zes bemanningsleden, drie mannen en drie vrouwen, naar de bovenste verdieping van het hotel waar een Libanees bandje speelde, om wat te gaan dansen.

Ver na middernacht waren we moegedanst en bezweet teruggesjokt naar onze bungalowtjes, nog nalachend over het feit, dat één van de vele aanwezige mannen met een jurk aan, de captain had benaderd en $100,- had geboden als ik vijf minuten( sic) met hem meeging.

"Hé, jongens, zullen we nog even in zee gaan zwemmen ?" vroeg de Co. We liepen over het strand naar de rand van de Arabische Zee. We vonden het wel een aanlokkelijk idee.

"Zonder of met ( zwemtenue) ? " Nou, zonder natuurlijk. Hup alles uit en plons, daar lagen we al in het lauwe zeewater te spartelen. Toch zat het me niet helemaal lekker, want ik had een waarschuwing gelezen dat er haaien en giftige slangetjes in de kustwateren rondzwemmen, dus ging ik er gauw weer uit.

Een bewonderend gefluit steeg op uit het water. Ik dacht nog: "Nou moeten jullie niet overdrijven", tot ik het zelf ook zag; mijn hele huid was bedekt met blauwe fluorescerende lichtjes. De anderen kwamen nu ook het water uit en we keken verwonderd naar elkaars lichtjes die geheimzinnig op allerlei lichaamsdelen gloeiden. Bij nadere inspectie van de branding zagen we overal diezelfde blauwe lichtjes dansen. Wat was dat voor een vreemd verschijnsel ? De captain zei dat hij dacht dat het lichtgevende algen waren en dat het licht bedoeld was om vissen af te schrikken, of zoiets. Toen de lichtjes op onze lichamen uitgedoofd waren en de betovering was verbroken, zochten we onze douches en bedden op.

Ik betaalde mijn rekening en liep met de bemanning mee naar buiten, waar de crewbus al klaarstond om ons naar het vliegveld te brengen voor onze vlucht naar BKK.

Ik keek nog even om naar het portret van de sheikh om afscheid van hem te nemen. Het was maar goed dat hij niets gemerkt had van het feit dat wij zijn geboden :"Gij zult geen alcohol drinken" en: "Gij zult niet naaktzemmen" plus : "Het is vrouwen streng verboden zich ontkleed aan een andere man dan hun echtgenoot te tonen" op grove wijze hadden overtreden. Gelukkig waren we daarmee waarschijnlijk aan een strenge straf, zoals geseling of steniging, ontsnapt.

"Ma' assalama Saqr, zand erover, het ga U goed! Moge de woestijn U weder tot toevlucht dienen als Uw oliebronnen zijn opgedroogd!"