Vreemde gasten

Wat hadden ze me nu weer in mijn maag gesplitst ? Vol verwondering las ik mijn indeling : 's morgens om 6.00 uur melden op Schiphol om Koreaanse weeskinderen te begeleiden naar Kopenhagen. Ik, die bewust kinderloos door het leven ging en geen idee had wat ik met die wichten aan moest.

In de taxi naar Schiphol, terwijl vóór ons een sneeuwschuiver de snelweg vrijmaakte, dacht ik aan al die verschillende culturen waar we als cabincrew regelmatig mee geconfronteerd werden en probeerde me voor de geest te halen wat ik zo de laatste tijd had meegemaakt.

-Een Tel Aviv vol met orthodoxe Joden uit New York, die allemaal verschillende kosher maaltijden hadden besteld en als ze de maaltijd voor zich hadden toch liever die van de buurman wilden hebben.

'U bent toch meneer Cohen, van 38 C ?'

'Nee, ik heet Schwartz en ik heb geruild met meneer Levin op 40 B en nu u hier toch bent: ik wil kleurkrijtjes .'

'Maar u bent toch geen kind ?'

'Nee, voor mijn kleinkind in Jerusalem en ik heb toch zo 'n vreselijke pijn in mijn voeten, u heeft toch van die slofjes voor passagiers, breng die gelijk ook maar...'

En dan nog een paar honderd mensen op die vlucht, die allemaal tegelijk gebeld hadden, omdat ze iets van ons wilden hebben. Al die brandende lichtjes boven hun hoofden : het leek wel een vroege Kerst ! Na aankomst waren we kapot, maar ook wel opgelucht geweest. En als je ze van JFK naar AMS vloog, was er ook nog altijd dat gedoe met het rituele bidden bij ons in de pantry, net als we het ontbijt wilden gaan serveren. Wat een geduld ( en berusting) moesten we dan opbrengen !

-En laatst naar het Verre Oosten toen er die groep Japanse mannen was geweest die allemaal stiekem pornotijdschriften hadden zitten lezen en als je dan voorbij kwam die gauw wegstopten. Maar als ze het vliegtuig verlieten was het wel netjes, dat was in ieder geval een pluspunt, dat kon je niet zeggen van de Chinezen die na het uitstappen op hun bestemming een slagveld achter lieten... een vuilnisbelt waardig!

-In Dubai de Arabieren in die volle bak, die geweigerd hadden naast een vrouw te gaan zitten, ook niet die van henzelf.

-Uit New Delhi kregen we Sikhs mee die in Singapore elektronica gingen inkopen voor hun bazen. Omdat ze niet gewend waren aan westerse toiletten kregen we speciaal voor hen een 'sweeper' mee, die de plee's schoon moest houden. Die laatste hadden we ook wel kunnen gebruiken bij het vervoer van de Vietnamese bootvluchtelingen, die we uit het Verre Oosten vaak in groepen van voornamelijk vrouwen, kinderen en een paar oude mannetjes, meekregen. Als we het geluk hadden dat er één een beetje Engels sprak, konden we die tenminste vertellen hoe het toilet gebruikt moest worden, zodat hij dat aan zijn medelandgenoten kon uitleggen, want zonder voorlichting was het wel voorgekomen dat ze boven op de pot waren gaan staan en alles van grote hoogte naar beneden hadden laten vallen.

-Grote groepen uitgezette illegale Turken (onder begeleiding van een paar' veilgheidsspelden', zoals we de marechaussee's noemden,) die lekker zaten te genieten van hun biertjes en sigaretjes en bij het uitstappen in Istanbul brutaal tot afscheid : 'Tot over drie weken', zeiden. Hun legale landgenoten kwamen ondertussen met zoveel handbagage aanzeulen, dat we er nauwelijks plaats voor hadden kunnen vinden, zodat we wel op ons maximale gewicht zullen hebben gezeten.

-We hadden op één van die vluchten ook nog van een grote groep Italianen mogen genieten. Als ze moesten gaan zitten gingen ze staan en andersom, en maar druk door elkaar schreeuwen, gepaard gaande met van die overdreven melodramatische handgebaren. Er was geen land mee te bezeilen geweest, dus al helemaal niet in een vliegtuig.

-Als ik ook nog de zeelui, die bijna allemaal bang waren voor vliegen, junkies, alcoholisten en mannen die op olieplatforms werken, meereken geeft dat een aardig beeld wat we als cabinebemanning zo nu en dan voorbij zagen schuiven.

Aangekomen op Schiphol werd ik naar de toiletten gebracht waar een vermoeide man en vrouw, die vanaf Seoul al 20 uur onderweg waren, met 15 Koreaanse weesjes in de weer waren. De bedoeling was dat ik er 5 onder mijn hoede zou nemen. Ze moesten allemaal gewassen worden, schone luiers om en schone kleertjes aan. Ze zagen er zielig uit: bocheltjes, hazenlipjes, eczeem, mongoloïde afwijkingen, noem maar op, en ze hadden bovendien allemaal diarree. Misschien werden alleen gehandicapte kinderen voor adoptie naar het westen gestuurd? Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik mijn opdracht uit te voeren maar ik vond het eng , vooral omdat de kinderen bij het aankleden geen enkele elasticiteit vertoonden, ze waren volkomen apathisch. Ik vermoedde dan ook dat ze allemaal ondervoed en uitgedroogd waren.

Aan boord was het een hele heisa, maar alles ging goed tot vlak voor aankomst toen ik bij een jongetje de diarree bij zijn hals uit zijn truitje zag komen. Zo kon ik hem toch niet afleveren bij zijn a.s. ouders ? De toiletten waren bezet en ik vroeg de purser om raad. Zij was vroeger verpleegster geweest op een kinderafdeling van een groot ziekenhuis. 'Geef maar hier', zei ze kordaat, en heeft het kind op de een of andere manier in de pantry verschoond. Godzijdank.

In Kopenhagen kwamen de adoptie-ouders, nadat alle passagiers waren uitgestapt, aan boord. We werden getuige van een hele emotionele vereniging van ouders en kinderen. Eén voor één werden de ouders geroepen en kregen voor het eerst hun kind te zien. 'Mijn' jongetje werd het laatst aan een wat ouder echtpaar toegewezen. Ze hadden een soort skipakje bij zich waar ze, onhandig, het arme kind in probeerden te wurmen. Hij begon heel zielig met een zwak beverig stemmetje te huilen. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. 'Breng hem alsjeblieft zo snel mogelijk naar een ziekenhuis', bad ik. Ik hoopte dat ze snel in de gaten zouden krijgen dat hij ziek was.

Op de terugweg keek ik door het raampje naar het winterlandschap dat onder het vliegtuig door gleed.

Aan de ene kant voelde ik opluchting dat het achter de rug was, maar aan de andere kant was ik bezorgd om dat jongetje en zijn goed bedoelende adoptie-ouders.

Ach misschien is hij nu, dertig jaar later, Deens kampioen Taekwondo.

Ik hoop het.