Groupie

Laten we haar maar Michelle noemen, want ze was tenslotte een fervente fan van de Beatles.

Het was haar laatste reis als stewardess voor de KLM, en ze wilde graag nog een keer naar het Verre Oosten: Amsterdam-Dubai-Bangkok-Singapore-Karachi-Kuweit-Amsterdam.

Ik was opgeroepen als standby-stewardess omdat er op het laatste moment iemand ziek was geworden en verzeilde zodoende in een crew die wel in was voor een feestje.

Jammer, dat het cockpitcrew-schema niet synchroon liep met het onze, maar gelukkig bestond de cabinebemanning uit een aantal leuke en sympathieke mensen, die wel bereid waren haar een onvergetelijke laatste reis te bezorgen.

Gedurende die reis praatte ik veel met Michelle want ik was bijzonder geïnteresseerd in de vraag, waarom ze, juist nu het 5-jaarscontract werd afgeschaft en zij tot haar pensioen door kon vliegen, met ontslag ging. Haar verklaring verbaasde me een beetje. Ze zei dat ze het vliegen zó fijn vond dat ze bang was geworden er verslaafd aan te zullen raken en daarom hield ze er maar mee op. Daar begreep ik niets van: het was toch fantastisch als je gelukkig was met je baan? Hierbij dacht ik aan mensen die aan de lopende band moesten werken of aan diegenen die veertig jaar lang als ambtenaren achter een bureau doorbrachten en werk verrichten waar ze geen enkele binding mee konden voelen.

Ze legde me uit, dat ze dacht dat ze aanleg had voor verslaving omdat ze sinds haar tienerjaren verslaafd was geweest aan, of een popgroep, of aan een sportheld, en dat het haar alleen maar teleurstellingen had opgeleverd.

Het was allemaal begonnen met de Beatles, die in 1964 voor de eerste keer naar Nederland waren gekomen. Ze was helemaal hoteldebotel van die vier jongens geweest, die als hoogtepunt van hun verblijf in Amsterdam een grachtentoer hadden gemaakt. Zij was toen één van die fans geweest die, op het moment dat de boot onder een brug doorvoer, in het water was gesprongen om hun aandacht te trekken. 's Avonds tijdens hun concert had ze zo hard gegild dat ze van pure hysterie flauw was gevallen en door de EHBO-assistenten uit de zaal moest worden gedragen.

Een paar jaar later was er in Nederland een andere hype ontstaan, deze keer rond twee bijzondere schaatstalenten: Ard (Schenk) en Keessie ( Verkerk). Ze had op slag de Beatles vergeten, want ze was nu verliefd op Ard. Ze heeft hem jarenlang, als een echte groupie, overal naar toe gevolgd. Zij was echter niet de enige en de concurrentie onder de meiden was moordend geweest. Maar uiteindelijk was het haar één keer, ergens in Noorwegen, gelukt om zijn aandacht te trekken. Ze was toen helemaal in de zevende hemel geweest. Helaas had hij daarna geen belangstelling mee voor haar getoond en beantwoordde de brieven, die ze hem stuurde, niet. Ze had werkelijk van alles geprobeerd: hem opbellen en bij nacht en ontij urenlang voor zijn huis staan om te proberen een glimp van hem op te vangen. Soms, als ze geluk had, zag ze zijn schim acher de gordijnen bewegen. In een uiterste poging heeft ze toen een keer aangebeld. Hij had haar binnen gelaten en haar vriendelijk maar duidelijk gezegd dat hij geen interesse had. Bovendien had hij, aan boord bij de KLM een stewardess, de Brabantse Christine Schermeij ontmoet, waar hij zich nu mee ging verloven.

Dat was voor alle groupies een harde slag geweest, maar het had wel als gevolg gehad dat zij toen besloten had om bij de KLM te gaan solliciteren.

Ze had het vliegen heerlijk gevonden. Je ging naar de prachtigste oorden met (meestal) aardige collega's en je kreeg nog geld toe ook. Maar ze vond het mooi geweest, ze moest eindelijk maar eens serieus werk gaan maken van haar leven. Ze wilde een nieuwe start, zonder al die verleidingen.

Na op iedere slipplaats een klein feestje te hebben gebouwd, kwamen we op Schiphol aan met nog steeds een brede grijns op ons gezicht. Zelfs de douanecontrole kon ons goede humeur niet verpesten.

De purser overhandigde Michelle, namens de bemanning, de bloemen en cadeaus en we wensten haar allemaal het beste voor de toekomst.

Toen gingen we ieder ons weegs.