Love Story

Het was prachtig weer en A5 en ik liepen samen door de zonneschijn. Wat is de wereld toch mooi als je verliefd bent! De toekomst ligt voor je open en je hebt de illusie, dat er alleen maar verrassende en mooie dingen voor je in het verschiet liggen.
We praatten over onze stationeringen in deze stad, voor hem wat langer geleden dan voor mij.
Hij vertelde me, dat hij hier zonder vrouw en kinderen drie maanden had gestaan en verliefd was geworden op een Japanse vrouw. Hij had met haar een heerlijke tijd doorgebracht, maar hij moest weer terug en ondanks het feit dat hij haar had gevraagd niet naar het vliegveld te komen was ze er toch geweest om afscheid van hem te nemen . Zij stond aan de andere kant van het raam en ze keken voor het laatst naar elkaar met tranen in hun ogen. Zo romantisch !
Het deed hem denken aan de film "Love Story" , die hij laatst in New York had gezien. Ondanks, dat je weet, dat het maar gespeeld werd, hadden de tranen langs zijn wangen gelopen evenals bij de stewardess, toen Ali McGraw doodging.
We zwierven rond met in ons hoofd de heimwee naar een tijd, die nooit meer terug zou komen en eindigden de dag in het Korakuen park, waar hij, met haar, vaak had gegeten.
Na het eten slenterden we het park in en het toeval wilde dat er juist die nacht het vuurvliegjesfestival plaatsvond. Kinderen liepen er rond met kooitjes, waarin ze de vuurvliegjes probeerden te vangen. De vuurvliegjes gingen allemaal tegelijk aan en uit en omdat dat de enige verlichting in het park was, creëerde dat een sprookjeasachtige sfeer. We praatten over ons leven en vergaten de tijd, tot we ons realiseerden dat we nog de enigen in het park waren en de verlichting al een tijdje brandde.
Na een heerlijke dag gingen we ieder op onze kamer slapen, want de volgende morgen moesten we weer vroeg op om door naar Anchorage te vliegen.

We 've only just begun

'We 've only just begun' zongen de Carpenters, terwijl ik het gordijn openschoof. Ik keek naar de waterval, die ononderbroken in de vijver, beneden, kletterde. Daar zwommen de veelkleurige karpers lui door elkaar heen en de tuinlieden, die witte handschoenen droegen knipten de azaleaheggen. Ik dacht aan gisteren toen we geland waren met aan weerszijden van de baan brandweerwagens en ambulances. We waren gestart in Bangkok, en zouden via Manila naar Tokyo vliegen. Na de start in Manila was er iets misgegaan : 'een hydraulisch lek 'werd aan ons, cabinebemanning, meegedeeld. Wat had dat voor consequenties ? Er kon van alles misgaan, maar vooral tijdens de landing in Tokyo, waar het regende. Het landingsgestel kon , als het al uitklapte, tijdens de landing weer inklappen. In de cockpit zaten de vliegers en BWK's met het A(ircraft) O(perations) M(anual) voor hun neus en wij konden niets anders doen, dan alle bagage van de passagiers uit de rekken boven hun hoofden halen en dat elders, bv. in de toiletten, stouwen. De captain zou omroepen, dat dat nodig was omdat hij een harde landing verwachtte in Tokyo.

Dat was spannend ! De steward vroeg aan me, tijdens de landing:" moet ik nu de noodhouding aannemen ?" Ik, als ervaren stewardess (!) verzekerde hem, dat we vanuit de cockpit het bevel daarvoor zouden krijgen, maar als dat niet kwam konden we gewoon blijven zitten op ons klapbankje.

Gelukkig was alles goed gegaan en konden we ongedeerd naar het hotel afreizen. Daarna werd iedereen een beetje dronken, omdat we beseften dat het net zo goed fout had kunnen aflopen.

En toen gebeurde het. A5 had al vanaf Athene, Karachi en Bangkok geprobeerd om te te versieren, maar ik had hem afgeweerd, weliswaar met moeite, maar toch.. Echter na gisteren , nadat ik me gerealiseerd had, dat ik wel dood had kunnen zijn, had ik toegegeven. Het schijnt waar te zijn, dat je eerder verliefd wordt in gevaarlijke situaties. Gewoon een kwestie van hormonen of overlevingsstrategie of i.d.

Ik keek naar de waterval, de vijver, de koi en de prachtige Zen-tuin. De zon scheen. Het beloofde een mooie dag te worden en ik ging vandaag genieten van mijn terugkeer in Tokyo.

Ik leefde nog en het leven was mooi!