Zo vloog ik met grote tevredenheid de hele wereld rond. Mijn favoriete bestemmingen lagen in het Verre Oosten, misschien kwam dat, omdat ik sinds mijn stationering in Tokyo verliefd was geraakt op de sfeer daar. Natuurlijk moest ik ook naar andere bestemmingen vliegen, zoals Noord-, Midden-, en Zuid-Amerika, Midden-Oosten, Afrika en een enkele keer Europa ( voornamelijk chartervluchten naar vakantiebestemmingen). Dus was het een hele schok, toen de komst van de eerste jumbo-vliegtuigen werd aangekondigd en ik, met een groep meest seniore vliegers, pursers, assistent-pursers, hofmeesters en stewardessen werd uitgekozen om de eerste vlucht te maken naar New York op 16 januari 1971 met de PH-BUA, de "Mississippi".
Het contrast met de Lockheed Electra, op welks laatste vlucht ik had gewerkt, naar Brussel op 31 december 1968, was groot. Niet alleen de schaalvergroting was enorm, maar ook de technische vooruitgang. Zo waren er nu drie rijen passagiers naast elkaar met twee gangpaden ertussen, i.pv. twee pantries kwamen er vijf en voor de eerste klas was er een lounge op het upperdeck, die je kon bereiken met een wenteltrap. We gingen werken aan trollies en hoefden dus niet meer te sjouwen met zware plateaus. Een grote vooruitgang was ook de introductie van aparte toilettenblokken, die voor de verandering eens niet bij de pantry waren gesitueerd, zodat de passagiers niet het gangpad naar de keuken konden blokkeren als ze naar het toilet moesten ( meestal allemaal tegelijk.) De deuren waren voorzien van "handles," die je op "automatic" moest zetten, om de glijbanen aan de deuren te bevestigen, zodat we onze schone handen niet meer vuil hoefden te maken, door ze op de grond te moeten vast maken, zoals op de andere vliegtuigtypes het geval was. De glijbanen werden automatisch opgeblazen als de deuren in een geval van nood geopend moesten worden en konden omgebouwd worden tot boten ( behalve bij de deuren boven de vleugels,) voor het geval we in een oceaan terecht kwamen.
Voor het vermaak van de passagiers waren er schermen waar films op vertoond konden worden en in de stoel zat een aansluiting voor een koptelefoon, om naar de film en muziekkanalen te luisteren.
Op de eerste vlucht waren er veel journalisten en belangrijke topfiguren aanwezig. Met enige vertraging stegen we dan eindelijk op ( voor het cabinepersoneel de eerste keer) voor onze vlucht naar New York. Het was wennen voor iedereen en het liep dan ook niet helemaal vlekkeloos, maar we hadden tijd genoeg om uit te zoeken, waar alles zat en hoe het werkte.
Bij aankomst in New York was er een groot feest, echter niet voor de bemanning, die ging gewoon naar hun hotel. Dat vonden we niet leuk, ze hadden ons toch op zijn minst kunnen uitnodigen, of iets speciaals voor ons kunnen regelen. Nu zaten we met zijn dertienen ons eigen meegebrachte drankje te drinken op de kamer van de purser ( de cockpitcrew zat in een sjieker hotel.)
Omdat er maar één Boeing 747 was, moesten we in New York wachten, tot hij weer terugkwam. Met alle aanloopproblemen die er waren, zaten we soms vier dagen ( één maal 6 dagen) te wachten, tot we weer naar huis konden vliegen. Omdat ze nog maar weinig mensen hadden opgeleid, moest ik drie maanden onafgebroken New York vliegen en dat in de winter. Ik vond dat helemaal niet leuk. Het was er vaak bitter koud, we zaten ver weg van het centrum en de leden van de bemanning waren allemaal minimaal 25 jaar ouder dan de stewardessen en hadden niet zo'n zin om leuke dingen te doen, dus liep ik vaak in mijn eentje rond. Soms ging ik even binnen bij een Japans winkeltje uit pure nostalgie . Ik had heimwee naar de tijd, dat ik in Tokyo gestationeerd was, nu 2 jaar geleden, en de geuren, de muziek, boeken en de Japanse theeserviezen gaven me even de illusie, dat ik daar weer was.
Na 3 maanden kwam dan eindelijk de tweede B747 in de roulatie, de PH-BUB "Donau".
Op 10 april 1971 was de inauguratie-vlucht naar Wenen, waar het toestel gedoopt zou worden door Robert Stolz :"de operette-koning", toendertijd al 91 jaar oud. Als reeds geroutineerde stewardess werd ik op die vlucht ingedeeld. Het toestel zat helemaal vol met genodigden , die een paar dagen gingen genieten van de gastvrijheid van de KLM. Na aankomst was er een uitgebreid programma opgesteld, waarvan de doop van de "Donau"door Prof. Robert Stolz als eerste op het programma stond. We stonden allemaal keurig in het gelid om aan hem voorgesteld te worden. Daarna werd hij op een catering-platform naar boven gehesen, want de trap kon hij niet meer oplopen,om een bokaal champagne over de naam "Donau"uit te gieten, waardoor de naam officieel werd. Zijn ( jaren jongere )vrouw Einzi moest hem assisteren, want het liep niet helemaal vlekkeloos ( bevende handen?) .
Enfin, na deze voorstelling vertrok iedereen om te gaan feestvieren en wij vlogen terug naar Amsterdam, met een volle machine. Weer was er niets voor de bemanning geregeld, niet eens een souvenirtje of ook een glas champagne, voor de moeite, na aankomst. Daar hebben we wat op gevonden, door onszelf de LP, die aan de passagiers werd uitgereikt als aandenken aan deze vlucht, cadeau te geven.
