Stel je voor: tot 1970 werden stewardessen ontslagen als ze gingen trouwen. Inderdaad, tot 38 jaar geleden, was het enige recht van de vrouw: het aanrecht ! Dat zeiden de mannen een beetje spottend tegen ons, omdat ze heimelijk geloofden, dat het terecht was. Maar ja, er was een wet aangenomen in het parlement, die het, op grond van gelijke rechten voor mannen en vrouwen, de werkgevers nog langer verbood vrouwen om die reden te ontslaan. We spreken hier over de tijd dat het gezin als 'de hoeksteen van de samenleving' werd beschouwd en de man als ' hoofd van het gezin' , zoiets als 'Father knows best.' Een getrouwde vrouw kon bv. geen lening bij een bank aanvragen, zonder dat haar man daarvoor toestemming had gegeven, zelfs als zij, van de twee, de broodwinner was. Als gevolg van de emancipatiewetten zouden er in de loop der jaren vele nieuwe regels worden ingevoerd.
Maar terug in 1970 verschenen de eerste "mevrouwen" stewardess.
Zelf zat ik in een lastig parket, vond ik. Ik wist niet zeker of ik wel wilde trouwen, maar A1 wilde graag met mij mee op langere reizen en verre vliegvakanties en dat kon alleen maar als we getrouwd waren. Zijn eigen kort-verband-contract als hofmeester was beëindigd en hoewel hij graag had willen doorvliegen was dat, in die tijd, niet mogelijk. Een goede reden om te trouwen ? Ik liet me overhalen en zo werd ik 'de mevrouw van'. In ieder geval hadden we op die manier voortaan geen last meer van receptionisten, gezagvoerders en andere moraalridders, die het ons wilden verbieden ( wat wel was voorgekomen) om samen op één kamer te slapen.
Zo ongeveer om diezelfde tijd verschenen in de winkeltjes van ons hotel te Karachi de eerste T-shirts met de tekst 'Marry me, Fly free . Deze slogan is sindsdien niet meer weg te denken uit de vliegwereld. Als dit geen lokkertje is voor onwillige vrij(st)ers?
Maar goed, ik was dat jaar één van de eerste stewardessen, die trouwden. Dit was de eerste stap op een hele lange weg.
Nu was het zaak geen kindertjes te krijgen, want dan vloog je er alsnog uit.
