De meeste mensen, die je vertelt dat je gevlogen hebt, willen altijd dolgraag weten of je nog interessante en beroemde mensen aan boord hebt gehad. Dit komt onmiddellijk na de vraag of je nog spannende dingen hebt meegemaakt qua ongelukken en bijna -ongelukken.
Inderdaad, iedereen die iets voorstelt vliegt wel eens ergens naar toe.
Ik begin met de mensen die bekend zijn als musicus, zanger(es) , popgroep of entertainer.
Op het eerste plaatje staan de Beach Boys. Ik spreek hier over het jaar 1968, toen ik net vloog. En op onze vlucht naar Londen, op de Lockheed Electra, zat deze beroemde popgroep.
Natuurlijk was ik nieuwsgierig hoe ze eruit zagen. Maar wat zag ik : een stelletje dronken of gedrogeerde mannen, die nauwelijks nog reageerden op de mensen om hen heen.
Toen ik jaren later Herman Brood en zijn Wild Romance aan boord had, herkende ik dit verschijnsel.
Ze stonken naar zweet, sex, drank en rock and roll, en er was niks wild romantisch aan hen te ontdekken. Ze zaten aan boord van München naar Amsterdam en het was ,volgens mij, een enorme afknapper om de popgroep in deze staat te zien. Ik kon me niet voorstellen, dat er vrouwen waren die als 'groupies' achter deze drugsverslaafden aan zaten. Brrrrr...
Evengoed een afknapper vormde de meidengroep LUV. Wat een leeghoofdige schepsels! Ze kwamen aan boord zonder make-up en tijdens de vlucht, die een uur duurde, zaten ze met hun beauty-case voor hun neuzen om zoveel mogelijk pancake op hun gezichten te smeren, om de gevolgen van een late nacht te camoufleren of /en hun oninteressante gezichten wat opvallender te maken. Een paar jaar later had ik Carlo Nasi aan boord met het dochtertje, die hij samen met Patti Brard had gekregen, het arme kind zat onder de huiduitslag vanwege allerlei allergieën, maar moeder was er niet bij, wel een kindermeisje.
Marco Bakker en Willeke van Ammelrooij waren een keer aan boord naar het Verre Oosten, omdat hij op een cruiseschip , dat vanaf Singapore naar Sydney zou varen, een contract had om te zingen. Toen ze aan boord kwamen in Amsterdam, waren ze 'upgraded' naar de Business Class, terwijl ze tickets bezaten voor de Tourist Class. Dat was mooi voor ze, maar we kregen pech onderweg en het werd al snel duidelijk, dat hij te laat zou aankomen in Singapore om het cruiseschip nog te kunnen halen. De KLM heeft echt alles gedaan om ze op een vlucht te krijgen bij een andere maatschappij, zodat hij zijn contract niet hoefde te verbreken. Toch wel handig om een BN-er te zijn.
Walter van Hauwe was aan boord naar het Verre Oosten en omdat ik geinteresseerd ben in klassieke muziek heb ik hem, ergens gezeten tussen de 380 passagiers, opgezocht om een praatje met hem te maken. Op dat moment in zijn carrière ging alles goed, maar in zijn privé leven was er iets tragisch gebeurd en ik heb een tijdje met hem daarover gepraat. Het leven gaat door, maar op zo'n moment is het moeilijk om troost te geven, al zou je dat graag willen.
Een andere fluitist, waar ik lang mee heb gepraat was Chris Hinze. Hij zat in de Business Class op een vlucht naar New York. Maar hij wilde nu juist in de Tourist Class zitten , omdat het daar half leeg was en hij graag wilde slapen over 3 lege stoelen. Natuurlijk deed ik mijn best om dat voor hem te regelen, maar geslapen heeft hij niet, want we hebben urenlang gepraat over zijn leven, familie, muziek en zijn geloof in 'bovennatuurlijke krachten'. Zulke contacten zijn maar kort, maar maken een levenslange indruk en ik luister nu anders naar zijn muziek.
Nog een beroemde musicus, die we aan boord hadden was Ton Koopman , die in Tokyo een clavecimbelconcert zou gaan geven. We werden uitgenodigd het concert bij te wonen en konden later in de kleedkamer de Japanse fans bekijken, die met een enthousiaste bewondering de 'meester'kwamen feliciteren met bloemen, cadeautjes en diepe buigingen.
Wie nog meer ? Ron Brandsteder, de ex van Patty Brard. Willem Duys , die altijd heen en weer reisde tussen Amsterdam en Nice, omdat hij daar woonde. Hij wilde iedere keer 'upgraded'worden, omdat hij een BN-er was. Iedere keer als het hem lukte, was wel mooi meegenomen.
Jenny Arean en toendertijd haar minnaar Ischa Meier. Het viel me op, hoe klein ze allebei waren. André van Duin met zijn toenmalige partner , zonder bekkengetrek, op weg naar Londen om naar musicals en andere shows te kijken.
De laatste in mijn collage is Randy Crawford, die we aan boord hadden van L.A. naar Amsterdam. Ze had toen een tophit, die zelfs nu nog wel eens gedraaid wordt : "One day I"ll fly away". Even playbacken in een Hilversumse tv studio en 24 uur later weer terug.
Uiteraard zijn er nog veel meer mensen geweest, waar ik een kort maar vaak interessant contact mee had. Eén daarvan was met Lucette M. Oostenbroek, die een aantal keren bij mij aan boord was, samen met haar partner. Ik praatte met hen over mijn tijd in Tokyo en de diepe indruk die de Japanse cultuur op mij had gemaakt. Zo noemde ik bv. het 3-regelige haiku gedicht, waar de regels zijn samengesteld uit 5-7-5 lettergrepen resp. Ik had vele boekdelen van deze dichtvorm aangeschaft, omdat die me enorm aansprak . Ze worden ingedeeld in seizoenen. Ze waren zo verrast dat te horen, want Lucette had net een gedichtenbundel met haiku's uitgegeven met de titel "De eerste morgen". Het is eigenlijk een natuurdagboek, dat bijgehouden is gedurende een jaar. In mei hoort ze de nachtegaal zingen en dit is de haiku, die ze daarover heeft geschreven:
*
hoe verrukkelijk!
de eerste nachtegaalzang
en een uil die roept
*
Ik besluit vandaag met deze regels, omdat ze uitstekend aansluiten bij de actuele werkelijkheid.
